البرز - نامه شهید

شهید محسن ارغنده، نوجوان هفده‌ساله‌ای که در آستانه عملیات بزرگ در منطقه شلمچه حضور داشت، در آخرین نامه خود به خانواده نوشت: «دعا کنید با پیروزی و زیارت قبر حسین(ع) برگردیم». این نامه که پر از جملات عاطفی، پیام‌های محبت‌آمیز به اقوام و دوستان بسیجی است، تنها چند روز پیش از شهادتش در سی‌م آذر ۱۳۶۵ نوشته شد و روایتی ملموس از دل‌مشغولی‌های یک نوجوان در آستانه بزرگ‌ترین آزمایش زندگی است.

یازده روز قبل از شهادت، شهید "غلامرضا آب‌سالان" در نامه‌ای خطاب به خانواده‌اش نوشت: «احتمالاً این هفته ما را به خط اول ببرند... از من نگران نباشید». این آخرین پیام او بود پیش از آنکه در منطقه سومار به شهادت برسد.

نامه شهید فریدون (احمد) محمدی، دانش‌آموز ۱۶ ساله‌ای که در عملیات کربلای پنج به شهادت رسید، پس از ۳۶ سال منتشر شد. او در این نامه با بیان "خون من از برادرم رنگین‌تر نیست" دلیل حضور خود در جبهه را شرح داده است.

در میان باران گلوله‌های دشمن، نامه‌های سربازان، چون کبوترانی از خاکریزهای بانه به پرواز درمی‌آمدند؛ رگ‌های حیاتی که جبهه را به خانه پیوند می‌زدند و در هر سطرشان، هم صدای شوق شهادت طنین می‌انداخت، هم نوای عشق به زندگی.

او که در روز ورودش، جهانیان به استقبالش خندیدند و او گریست، اینک از جبههٔ بانه نوشت تا در روز کوچ، خود خندان برود و جهانیان را بگریاند.

این وداع آخرین جمله‌ای بود که شهید محمد آجرلو، نوجوان البرزی، در آخرین نامه خود خطاب به عموزاده‌اش نوشت؛ وداعی که سه ماه بعد در پنجوین به حقیقت پیوست.

در آستانه هفته دفاع مقدس، نامه دلنشین سردار شهید «امرالله بابابزرگی» که در آن با بیانی سرشار از مهر و مسؤولیت، دغدغه‌های جبهه و خانواده را به تصویر کشیده بازخوانی می‌شود.

در نامه‌ای به تاریخ ۲۸ آبان ۱۳۶۰، شهید وهاب اللهویردیلی با لحنی روحیه‌بخش و امیدوارانه از جبهه نوشت: «ما می‌جنگیم، شماها و کودکان معصوم در مسجد دعا کنید ان‌شاءالله پیروز می‌شویم». او که نگران ناراحتی خانواده بود، تأکید کرد: «ملاقات نیایید که چون اینجا صدای توپ و تانک می‌رسد، ناراحت می‌شوید».

«بابا، چرا برایم نامه نمی‌نویسی؟ من اینقدر بدم که پدرم برایم نامه نمی‌فرستد؟». این فرازهایی از نامهٔ شهید اسدالله اسدالهی است که در ساعت‌های تنهایی جبهه نوشته شد. نامه‌ای آمیخته با اشتیاق دیدار خانواده، شوق پیروزی رزمندگان در آزادسازی مهران و نوای نوحه‌های شهدای مفقودالاثر. روایتی از دلِ جبهه که هنوز پس از سال‌ها، نفس‌هایش را می‌توان شنید.

«الان با گریه دارم این نامه را می‌نویسم... چرا برایم نامه ننوشتید؟». این جملات، قلب تپندهٔ نامهٔ رزمندهای در جبهه‌های دفاع مقدس است که در تاریخ ۲۰ مرداد ۱۳۶۵ از تنهایی، انتظار برای نامه‌های خانواده و یاد برادر شهیدش نوشته است. نامه‌ای که از آرزوهای ساده اما عمیق یک مرد جوان در آستانهٔ عملیات می‌گوید.