سمنان - مصاحبه

«عذرا جهان‌آبادی» می‌گوید: «گفتم: حسین‌جان! تو می‌ترسی به جبهه بروی؟ گفت: نه، نمی‌ترسم، اما سنم کم است و قبولم نمی‌کنند. گفتم: برو ثبت‌نام کن، اگر خدا بخواهد قبولت می‌کنند.»

«مرضیه قاسم‌پور» می‌گوید: «محمدحسین در خانه با پدر و مادر با مهربانی و عزت رفتار می‌کرد و هرگاه وارد منزل می‌شد، دست من و پدرش را می‌بوسید.»

«نصیبه محمدی» می‌گوید: «می‌گفت: من برای شاد کردن دل مادران شهدا می‌روم. برای مادرانی که بیش از ۳۰ سال است مزاری برای فرزندان‌شان ندارند. پس از شهادتش هر موقع، هرچه از او خواسته‌ایم به ما داده است.»

«صدیقه خداوردی» می‌گوید: «همسرم می‌گفت: اگر لایق شهادت شدم، دوست دارم جسدم مفقود باشد. اکنون می‌فهمم چرا برخی شهدا خواستند گمنام بمانند؛ همان‌گونه که یاران امام حسین(ع) در کربلا گمنام ماندند.»

حسین شکرویان: «پنجم آذرماه، سالروز تشکیل این نهاد عظیم، تنها یک مناسبت تقویمی نیست؛ بلکه یادآور عهدی است میان ملت و آرمان‌های بلندی که امام خمینی(ره) ترسیم کرد.»

«کبرا اعرابیان» می‌گوید: «واقعاً شهدا زنده‌اند، ما در این سال‌ها وجود ایشان را در زندگی‌مان احساس کردیم؛ نه تنها من و فرزندانم، بلکه کرامت ایشان به آشنا‌های ما هم رسیده است.»

«کبرا اعرابیان» می‌گوید: «امیر، عاشق شهادت بود و مدام از آن سخن می‌گفت. بعد از شهادتش تمام سعی‌ام را کردم تا بتوانم آن‌طوری که او می‌خواست، فرزندانم را تربیت کنم. هرگز نگذاشتم نام و یاد پدرشان از خاطرشان برود؛ همیشه از ایمان، عشق، شجاعت و ولایی بودن پدرشان برای‌شان می‌گویم.»

همسر شهید «ابوالفضل شهباز» می‌گوید: «چون پیش‌تر نامی برای فرزندمان انتخاب نکرده بودیم، نامه‌ای به دفتر مقام معظم رهبری نوشتم و از ایشان خواستم نامی برای دخترم برگزینند. حدود دو هفته بعد، پاسخ آمد و ایشان در یک اقدام معنوی و دلگرم کننده، نام «مرضیه» را برای دخترم انتخاب کردند.»

«حسین شکرویان»: «همسران جانبازان، پرچم‌داران گمنام ایثارند؛ بی‌آنکه نامی از آنان بر زبان‌ها باشد، بی‌آنکه مدالی بر سینه‌شان بدرخشد.»

«طیبه ضیائی» همسر جانباز ۷۰ درصد می‌گوید: «پرستاری از جانباز یعنی خدمت به کسی که روزی برای آرامش ما ایستادگی کرده و برای من افتخار بزرگی است که سهم کوچکی در آرامش امروز او داشته باشم.»