بسم الله الرحمن الرحيم
الهم اياك نعبد و اياك نستعين
يا ابا عبداله انى سلم لمن سالبكم وحرب لمن حاربكم الى يوم القيامة
اگر عنوان نوشته ام را نامه بگذارم شايد بهتر و پر معنى تر از وصيت نامه باشد. نامه اى پر از درد و رنج و اقرار به اينكه در طول حيات و زندگى بيحالم نتوانسته ام بنده خدا باشم. نتوانسته ام از حقايق حيات و زندگى به درستى چيزى برداشت كنم و تمام لحظات زندگى را وقف خدمت به نفس و چسبيدن به دنيا كرده ام.
خدايا فقط به رحمت و بخشنده بودن ذات پاكت اميد دارم كه تغييرى در من ايجاد كنى. گوشه چشمى به من بدبخت رو سياه بكنى و مرا جزء بندگان خودت به حساب بياورى . الهى آمين يا رب العالمين .
وصف درد در همين جا تمام نمى شود قسمتى از اين درد به جامعه اطراف آن بر مى گردد به جامعه اى كه افراد آن هر كدام به يك نحو به اعمالى پوچ و عقايدى نادرست مشغول هستند. عده اى كه ادعاى در خط بودن دارند و سنگ رهبر را سخت بر سينه مى زنند اما روشن ترين فرمان امام در مورد دفاع از كشور، امام زمان و خود امام زمان را به زمين مى گذارند و خودشان را با بازيچه هايى مشغول داشته و در يك سرى قيد و بندهاى توجيهى مشغول داشته اند.
فقط من در مورد اينها به يك نكته اشاره مى كنم و آن اين است كه حسابرسى شما بسيار دشوار تر از ديگران است و عده اى ديگر از افراد جامعه كه سخن من بيشتر با آشنايان خصوصا با فاميل است در حالى كه اسلام رهايى بخش بوسيله نايب بر حق ولى عصر (عج) امام امت بر كشور پيغمبر اسلام و ائمه معصوم تجلى عينى پيدا كرده و كاملا روشن و معلوم است خودشان با دست خودشان از اين نعمت خود را دور كرده اند و هنوز هم مثل سابق سخت به دنيا چسبيده اند و اين نعمت با ارزش را به كنارى زده و چنان خاموش و بى خيال به زندگى باطل خودشان ادامه مى دهند و با ديدن نايب امام زمان امام امت خجالت نكشيده و واجب ترين ركن دين يعنى نماز را بجا نمى آورند.
چه دردى از اين بالاتر كه در اين زمان مقدس و در اين مكان امام زمانى (عج) عده اى كوچكترين و ساده ترين تغيير در آنها رخ ندهد و قدمى به طرف خدا كه اولين حركت آن بجا آوردن نماز است را انجام نمى دهند. آخر اين عده به چه اميدى زنده هستند. صبح تا غروب دنبال سير کردن شكم. پس اين زندگى چه فرقى با زندگى يك حيوان چهار پا دارد. اين عده از امام زمان (عج) خجالت بكشند از امام امت از شهدا، از خانواده شهدا خجالت بكشند من از اين عده عاجزانه مى خواهم كه كمى روشن تر و كلى تر دنيا را نگاه كنند و در خودشان تغيير ايجاد كنند انشاءالله.
از تمام دوستان و آشنايان كه حقى بر گردن اين حقير دارند بى حرمتى و بى احترامى به آنها كرده ام درخواست حلاليت دارم. از پدر و مادر خوب و عزيزم كه زحمت زيادى براى من متحمل شده اند نيز عاجزانه درخواست حلاليت دارم و شرمنده ام كه در دنيا حق آنها را بجا نياورده ام. همچنين خواهشم از آنها اين است كه بعد از من از خودشان صبر و شكيبايى نشان داده و اجازه ندهند كسى به آنها دلدارى دهد بلكه به ديگران نيز روحيه دهند و سعى كنند در موقعيت ايجاد شده ديگران را به تقوا و اطاعت از خدا كه تنها خواسته من از همه مى باشد دعوت كنند.
براى من زحمت كشيده 35 روز روزه قضا و يك سال نماز قضا بجا آورند در مورد اموالم اگر چيز قابلى هست همه را به مستمندان بدهيد كه آنها پيش خدا عزيزند و به واسطه آنها شايد خدا نظرى به من حقير كند .
والسلام عليكم و رحمت الله و بركاته .
خدايا خدايا تا انقلاب مهدى خمينى را نگهدار .
17 شهریور65
حسين گروسى
