هیچ لذتی بهتر از وصال عابد و معبود نیست

به گزارش نوید شاهد همدان، شهید «حمیدرضا عسگری علی آبادی» دوازدهم مهر ۱۳۴۸ در شهرستان همدان متولد شد. پدرش علی اصغر و مادرش منیر نام داشت. دانش آموز سوم متوسطه دررشته تجربی بود که از طریق بسیج در جبهه حضور یافت. شانزدهم مهر ۱۳۶۶ در شلمچه به علت اصابت ترکش به سر شهید شد. پیکرش در گلزار شهدای زادگاهش به خاک سپرده شده است.
در این وصیت نامه آمده است:
بسم الله الرحمن الرحیم
متن وصیتنامه بنده حقیر حمیدرضا عسگری
مِّنَ ٱلۡمُؤۡمِنِینَ رِجَالٞ صَدَقُواْ مَا عَٰهَدُواْ ٱللَّهَ عَلَیۡهِۖ فَمِنۡهُم مَّن قَضَىٰ نَحۡبَهُۥ وَمِنۡهُم مَّن یَنتَظِرُۖ وَمَا بَدَّلُواْ تَبۡدِیلٗا.
از میان مومنین مردانى هستند که به عهد خویش با خداى خویش وفا کرده و عده اى از آن‌ها به شهادت رسیدند و عده اى هم در انتظار شهادتند. شهادت مى دهم بر یگانگى خداوند، رسولى حضرت محمد (ص) خاتم الانبیا و ولایت على بودن علی (ع).
با درود و سلام بر یگانه منجى عالم بشریت مهدى موعود و با درود و سلام بر نایب بر حق آن حضرت. به عنوان یک جوان مسلمان بر خود واجب مى دانم که وصیتنامه ام را بنویسم ولى نمى دانم چه بنویسم. راز دل تنگم را بگویم که براى وصال معبود جان فشانى مى کند و یا سخن زبان قاصرم را بگویم.
خدایا تو مرا هدایت کن و صفات بد انسانى را از من دور کن. خدایا مرا از شفیعان ائمه قرار بده تا به خانواده ام و به خویشاوندان و به دیگر مردم بگویم من به پاى خویش در اینجا آمدم و کسى هم مرا مجبور نکرد، و الان هم به یارى خداوند با پاى خود به عملیات مى روم تا شاید از این امتحان الهى سرافراز بیرون بیایم تا شاید خداوند لطفى هم به ما فرماید، چون دیگر هجران رفیقان را نمى توانم تحمل کنم از آن گذشته دورى خودش را چگونه؟
در دعاى کمیل است که (فَکیْفَ أَصْبِرُ عَلَىٰ فِرَاقِک)
خدایا عذاب تو را تحمل مى کنم پس چگونه دورى تو را تحمل کنم.
در ضمن سخنى هم با کسانى که هنوز هم خواب هستند؛ بیایید از این خواب غفلت بیدار شوید و اینقدر بى توجه نباشید که فرداى قیامت مسئول هستید. مبارک باد بر شما فرج آقا امام زمان. امیدوارم که کارهایتان را براى رضاى خدا انجام دهید تا شاید از سربازان امام زمان باشید.
از تمامى کسانى که مدتى در خدمتشان بودم درخواست عفو مى نمایم و امیدوارم که مرا به بزرگى خویش حلال کنند و برایم طلب مغفرت نمایند. مى دانم که حق دوستى آن‌ها را ادا نکردم. به هر حال انسان طبیعتش این است.
از تمامى دوستان و آشنایان و خویشاوندان طلب عفو مى نمایم و امیدوارم که مرا حلال کنند تا شاید خدا هم مرا ببخشد درست است حق خویشاوندى آن‌ها را هم ادا نکردم. از مادر و خواهر و برادرانم تقاضامندم مرا حلال کنند، چون من در این مدت زندگى نتوانستم به نحو احسن حق فرزندى و برادرى خویش را ادا کنم.
مادرم چه زحمت‌ها که براى من نکشیدى؛ همه را از تو بهتر مى دانم ولى مگر تو سعادت مرا نمى خواهى؟ بخدا قسم سعادت من همان شهادت من و همنشین شدن با اولیاءالله مخصوصا حسین (ع) است. مادرم در شهادت من گریه نکن، چون تو امانت خود را به بهترین وجه به صاحبش تحویل دادى پس خوش به حالت که اولین شفیع من هستى.
از دوستان و برادران و خواهرانم تقاضا دارم براى من طلب مغفرت کنند و ادامه دهنده راه باشند. هیچ لذتى بهتر از وصال عابد و معبود نیست که همان با شهادت میسر مى شود. خدایا تو شاهدى که چقدر براى شهادت دعا کردم و از تو خواستم به خانواده ام صبر بدهى هیچ شیرینى بهتر از شهادت نیست.
مادرم در هر حال راضى باش به رضایت خدا چون:
هر که در این بزم مقربتر است                       جام بلا بیشترش مى دهند
من به خود نامدم اینجا که بخود باز روم           آن که آورد مرا باز برد از وطنم
ما در ره عشق نقض پیمان نکنیم                  گر جان طلبد دریغ از جان نکنیم
دنیا اگر از یزید لبریز شود                             ما پشت به سالار شهیدان نکنیم
درد عشقى کشیده ام که مپرس                زجر هجرى کشیده ام که مپرس
به امید پیروزى رزمندگان اسلام بنده حقیر حمید رضا عسگرى ۱۶/۱/۶۶ دزفول
خواهرانم؛ می‌دانم داغ برادر سخت است، ولی باید زینب وار استقامت کنید. می‌توانید برایم گریه کنید، چون گریه برای شهید نوعی شرکت در حماسه اوست و شکلی از اشکال ادامه راه او.
مادر خوبم می‌دانم که فرزند خوبی برایت نبودم و نتوانستم زحماتی که برایم کشیده‌ای جبران کنم، ولی به فاطمه زهرا سوگند اگر شهید از دنیا رفتم وارد بهشت نخواهم شد مگر اینکه اول شما وارد بهشت شوی و این بزرگترین سعادت برای من خواهد بود.
بارالها؛ دوست دارم قبل از آن که جسم خاکیم با ریختن خونش تطهیر شود، روحم را پاک و شهید نمایی چراکه با شهادت روحم بینشم افزایش می‌یابد و آنگاه دیگر روحم قدرت ماندن در این جسم را نخواهد داشت.