پیکری که در برف جاماند
به گزارش نوید شاهد البرز؛ شهید سعید امیدی یکم فروردین 1346 در شهر اشتهارد از توابع شهرستان کرج به‌دنیا آمد. پدرش عبدالله و مادرش فروغ‌الاعظم (فوت 1350) نام داشت. تا دوم راهنمایی درس خواند. کشاورزی می‌کرد. به عنوان بسیجی در جبهه حضور یافت. دوازدهم آبان 1362، در پنجوین عراق به شهادت رسید. پیکر وی مدت‌ها در منطقه برجا ماند و پس از تفحص در زادگاهش به خاک سپرده شد.
آنچه در ادامه می‌خوانید روایتی از شهید امیدی برگرفته از کتاب "مسافران بهشت" است.
سعید در سه سالگی مادرش را از دست داد. پدرش پس از آن ازدواج نکرد و جای مادر را برای سعید پر کرد. مهربان بود و در تربیت پسرش تلاش وافری د.اشت سعید تا پنجم ابتدایی درس خواند. سپس در کوره‌های آجرپزی اشتهارد مشغول به کار شد و مدتی هم به عنوان شاگرد راننده کارکرد در ۱۴ سالگی به عضویت بسیج در آمد. هر چند به سختی توانست ثبت نام کند چون سن قانونی‌اش کم بود. بعد هم با اصرار فراوان راهی جبهه شد. او بیشتر دوران جنگ را در جبهه‌های غرب کشور بود. دوست داشت همیشه در جبهه باشد و کمتر به اشتهارد می‌آمد. سرانجام در میان انبوهی از برف در عملیات در کوههای پنجوین عراق به شهادت رسید و پیکر پاکش در منطقه به جا ماند و سرانجام پس از ۱۳ سال به اشتهارد بازگشت و بعد از تشییع باشکوهی به خاک سپرده شد.
هم‌رزمانش نصرالله امیدی می‌گوید: من و سعید در دوران دفاع مقدس باهم بودیم خیلی پاک و شوخ طبع بود. همیشه اهل عبادت و راز و نیاز بود.
هم‌رزمش سلیمان رحمانی می‌گوید: وقتی من و سعید و بقیه رزمنده‌ها در ارتفاعات پنجوین عراق به سمت دشمن پیشروی می‌کردیم ناگهان عراقی‌ها پاتک زدند. بعد به سمت ما آمدند. ما محاصره شدیم. در این میان، سعید با اصابت تیر به شهادت رسید و پیکرش در میان انبوهی از برف جا ماند. سعید از رزمنده‌هایی بود که هیچ‌گاه احساس خستگی نمی‌کرد.
انتهای پیام/
