بر سر قبرم عکس شهید بهشتی را بزنید

به گزارش نوید شاهد همدان، شهید علی اکبر استهری سیزدهم شهریور ۱۳۴۳ در شهرستان همدان متولد شد. پدرش حسین علی و مادرش عذرا نام داشت. تا اول متوسطه در رشته انسانی درس خواند و به عنوان پاسدار در جبهه حضور یافت. هشتم دیماه ۱۳۶۲ در پادگان قدس به شهادت رسید. پیکرش در گلزار شهدای زادگاهش به خاک سپرده شد. ‏
در وصیت نامه این شهید آمده است:
بسم الله الرحمن الرحیم
این وصیتنامه‌ها انسان را می‌لرزاند و زنده می‌کند.
شهدا شمع محفل بشریتند استاد شهید مرتضی مطهری.
گمان نکنید ‏کسانی که در راه خدا کشته شدند مرده اند بلکه آن‌ها زنده اند و در نزد پروردگارشان روزى داده میشود. السلام علیک یا اباعبدالله والسلام علیک یا انصار اباعبدالله.
پیرو امام باشید
با سلام و درود بر مولا و سرورم آقا امام زمان (عج) و نایب بر حقش امام خمینى و امید امت و امام آیت ا... منتظرى و سلام و درود بر امت حزب الله. از آنجایى که بر هر مسلمان داشتن وصیت‌نامه واجب است وصیت خویش را شروع می‌کنم امید است انشاءالله مورد قبول خداوند متعال و آقا و اربابم امام زمان (عج) این شهادت قبول شود و امیدوارم که بعد از شهادتم پدر و مادرم و برادرانم و خواهرانم و دوستانم و آشنایانم پیرو امام باشند که اگر پیرو امام باشند پیرو امام زمان (عج) و پیرو الله هستند.
از تفرقه بپرهیزید
مبادا اسلام را تنها بگذارید، مبادا امام را تنها بگذارید، از تفرقه بپرهیزید، بخصوص در میان امت حزب ا... و مسئولین، و اگر قبول شد شهادتم بدرگاه خداوند از خدا مى خواهم که هر کس خواست تفرقه بیندازد نابودش کنند. یا حسین به عشق دیدار کربلایت به جبهه آمده ام و آمده ام مولا جان زیارت کنم قبر شش گوشه ات، آمده ام فریاد بزنم «لبیک یا حسین، لبیک یا ابا عبدا...، یا ابا عبدا...» توفیقى ده یا کربلایت را زیارت کنم یا اینکه در رکابت همچو قاسم و على اکبرت کشته شوم.
مولا جان، آقا جان، امام زمان آرزو دارم براى یک لحظه هم که شده سر ببالینت نهم و از تو طول عمر امام را بخواهم اگر قرار بر این است که در این قله هاى سر بفلک کشیده و در این دشت کربلاى ایران کشته شوم، اگر قرار است قطعه قطعه شوم و خونم بازکننده راه کربلا باشد و خونم با خون دوستان و رفیقان جان برکفم مخلوط شود و در صحراى کربلاى ایران لاله‌ها را آبیارى کنیم، اگر قرار است قلبم آماج گلوله‌ها شود، اگر قرار است سینه ام محل دریافت آماج گلوله‌ها شود، اگر قرار است تشنه در صحرا بمیرم، اگر قرار است در بیابان در زیر گرماى سوزان حرکت کنم و جان به جانانم به معبودم دهم، اگر قرار است مادرم در مرگ جوانش سیه بپوشد و بر سینه اش بزند، اگر قرار است پدرم از مرگ جوانش بر سر بزند و ناله کند، اگر قرار است همه دوستان و آشنایان در مرگم بگریند، اگر قرار است خواهران و برادرانم همچو زینب و زین العابدین (ع) تنها و بی کس بمانند، باشد باشد.
اما خداوند خود قبول کند این شهادت را که من فقط براى رضاى معبودم به جبهه آمده ام، آمده ام با خداى خود آشتى کنم، آمده ام او را دریابم، آمده ام عاشق او شوم، آمده ام در راه عشق او جان دهم و همچو عاشق در پى معشوق راه‌ها خواهم رفت، ناله‌ها خواهم کرد تا خود مرا دریابد و بپذیرد.
اى خدا تو مرا بخود شناسا کن که اگر بخویش نفرمائى، رسولت را نخواهم شناخت، اى خدا تو رسولت را به من بشناسان وگرنه حجتت را نخواهم شناخت، خدایا تو حجتت را به من بشناسان وگرنه از دین خود گمراه خواهم شد.
معبودا، پاک پروردگارا، چه زیباست جلوه گاه جمالت و چه باشکوه است نمایشگاه جلالت، در حیرتم اى خداوند بى همتا که این منم که افتخار راز و نیاز در این ساعت با تو نصیبم شد. آرى اى رب اعلاى من، این منم ولى نه آن من که روزگار بس طولانى مرا از دامان مهر و محبتت گرفته در بیابان بى سر و ته و سراب آب نماى زندگى حیوانى رهایم ساخته بود. این همان من مشتاق به دیدار شکوه و جلال و جمال است که معناى زندگى حقیقى را براى من آشنا ساخت و چه آشنایى شیرین و روح افزا در این لحظات که شعاع خورشید کمال اعلا بر همه سطوح روحم تابیدن گرفته و جز نور و جهان نورانى چیزى دیگر نمى بینم، مى فهمم که مرده بودم زنده شدم، گریه بودم خنده شدم، دولت عشق آمد و من دولت پاینده شدم.
خداى من، اى خداى مهربان من، آیا این منم که نام تورا بر زبانم می‌آورم؟ این منم که خدا خدا می‌گویم؟ پروردگار من، اى داناى برون درون من، پیش از این بر آن بودم که براى وصول به بارگاهت راه هاى بس دور و دراز در پیش دارم، باید مسافت‌ها طى کنم و از منزلگاه هاى خطرناک و ناپدید بگذرم، حالا مى فهمم که من می‌خواهم لب ببندم و خاموش بنشینم، باز همان امواج است که با نفس هاى آتشینم سر ببارگاهت مى کشد و در منزلگه انا الیه راجعون مى آرمد، سخن زیاد است، اما کیست که بفهمد چه خبر است در این مملکت!
پدر و مادرم مرا ببخشید که نتوانستم رضاى شما را برقرار کنم چه کنم وظیفه است باید رفت، پیرو امام باشید، مبادا صحبتی بر ضد روحانیت بزنید، به همه اقوام حزب الهی و دوستان و آشنایان حزب الهی پیرو امام سلام مى فرستم و از آن‌ها حلالى بخواهید، از آنجایى که علاقه زیادى به شهید مظلوم بهشتى دارم می‌خواهم که سر قبرم عکسى از شهید بهشتى با سخنى جالب «ما راست قامتان جاودانه تاریخ خواهیم ماند» باشد.
مرا در همدان در قطعه شهداء دفن کنید، برادران و خواهرانم مبادا کسى بیاید بر روى قبر من تنها فاتحه بخواند، اول سر قبر شهیدانى که مادر و خواهرانشان روى قبر هستند فاتحه بخوانید، در مرگم گریه نکنید، بلکه براى مظلومیت حسین (ع) بگریید، از همه دوستان و آشنایان بخصوص برادران سپاه و بسیج که در خدمتشان ادای شاگردى کرده ایم حلالى می‌خواهم. السلام علیکم و رحمة‌ا... و برکاته جبهه حق علیه باطل پادگان ابوذر علی اکبر استهری ۱/۵/۱۳۶۲
سر رزمنده‌ای از تن جدا بود،          درون دیده اش نورخدا بود
تنش خونین، لبش نام امام بود،      خدایا اینچنین عاشق کجا بود