مرد روز‌های سخت و مشقت بار بود

به گزارش نوید شاهد همدان، شهید صفرعلی احمدی در هفتمین روز از آغاز فصل بهار در فروردین سال ۱۳۴۶ در روستای حسن قشلاق از توابع شهرستان بهار پای به عرصه وجود نهاد.
شهید صفرعلی احمدی اولین فرزند خانواده بود که روشنی بخش خانواده گردید. ایشان در روستای محل سکونت خود به تحصیل پرداخته و هنوز دوره ابتدایی را تمام نکرده بودند که پدر خود را بر اثر یک تصادف از دست داد و ناخواسته سرپرستی خانه و مشکلات اقتصادی بر دوش او افتاد و برای کمک به معیشت خانواده به اجبار تحصیل را رها نمودند.
مدت‌ها با سن کم خود برای اهالی روستا به چوپانی پرداخت و از این راه مقداری برای خود و خانواده درآمد درست کرده بود تا مادر و سه برادر کوچک خود را به نحو مطلوبی اداره نماید.
شهید احمدی در کوره مشکلات زندگی از همان کودکی آب دیده شده بود. ده ساله بود که انقلاب به پیروزی رسید نقطه امیدی در دلش روشن شد با پیروزی انقلاب امیدوار بود که وضع زندگیشان دگرگون می‌شود.
شهید والامقام احمدی در بهار و تابستان برای مردم روستا به چوپانی می‌پرداخت و در پائیز و زمستان همراه با اهالی آبادی به کارگاه‌های آجرپزی می‌رفت تا به اقتصاد خانواده کمک نماید. با بزرگتر شدن برادرهایش از بار مشکلاتش کمتر شد، چون در کار‌های خانه و خانواده همراه او بودند.
در سال ۱۳۶۵ سال‌های پر تب و تاب جنگ تحمیلی بود، چند سال از جنگ گذشته بود و پیروزی‌های جبهه حق آشکار می‌شد و پیروزی‌های زیادی در جبهه‌ها نصیب انقلاب اسلامی گردیده بود و شهید احمدی با کم شدن مشکلات اقتصادی خانواده احساس کرد که اینک وقت آن رسیده است، باید به میهن اسلامی خود ادای دین نماید تا این سن که رسیده بود مشکلات خانوادگی مجال فکر کردن به انقلاب و جنگ و دیگران را به ایشان نداده بود و وقت آن شده بود که غیرت مسلمانی و عرق ملی خود را نشان دهد، از این رو برای عزیمت به جبهه‌های حق علیه باطل اعلام آمادگی کرد.
در ۱۹ مردادماه ۱۳۶۵ مسئولیت خانه و خانواده را به برادر کوچک‌تر سپرده و برای انجام وظیفه سربازی به خدمت اعزام گردید و مدت سه ماه در خرم آباد به آموزش نظامی پرداخت و بعد از اتمام دوره آموزشی به پیرانشهر اعزام و مدت ۹ ماه در سنگر‌های مختلف در دفاع از کشور اسلامی از هیچ تلاش و کوششی فروگذار نکردند.
ایشان در دوره خدمت در پیرانشهر دوبار مورد اصابت ترکش خمپاره قرار گرفت که در هر دو بار بعد از بهبودی به منطقه بازگشته بود. بار آخر در ۱۸ تیرماه ۱۳۶۶ از ناحیه هر دو پا مورد اصابت ترکش قرار گرفت که مدتی در منزل به استراحت پرداخته و پس از بهبودی به پیرانشهر بازگشت و هنوز یک ماه از عزیمتش نگذشته بود که در ۱۹ شهریورماه ۱۳۶۶ خبر شهادتش را آوردند. این شهید عزیز در کوه‌های حاج عمران بر اثر اصابت ترکش‌های خمپاره به سر و سینه روح پاکش به ملکوت اعلا پرواز نمود.