بچه ها یک صدا هو می کردند و بغض راه گلویم را بسته بود
سر صف
مدرسه ایستاده بودم که دبیر زبان صدای ام زد: فاطمه طالبیان!
تعجب کردم که چرا صدایم می زند؟! او که رابطه خوبی با من ندارد و می داند پدرم زندانی سیاسی است، پس چه شده؟!
همین طور در فکر بودم که دوباره صدایم زد: فاطمه طالبیان! مگر با تو نیستم؟!
بچه ها نگاه ام کردند و مرا به طرف جلو هل دادند. رفتم و جلوی صف ایستادم با نگاهی تحقیر آمیز سر تا پایم را برانداز کرد و با همان لبخند که انگشت اشاره اش را به طرف من گرفته بود، رو به بچه ها گفت: بچه ها! پدر این دختر، خراب کار است. همه هوواش کنید.
بچه ها یک صدا هو می کردند و من با بغضی گلوگیر که داشت راه نفسم را می بست، سرم را پایین انداختم و از همان جا با چشمی گریان و دلی شکسته تا خانه دویدم و خودم را در آغوش مادر انداختم و برایش گفتم که دبیر زبان و دبیر ادبیات بی خود و بی جهت ورقه ام را پاره پاره کرده اند و گفته اند که برو به پدرت بگو به جای خراب کاری بیاید بالای سر زن و بچه اش و آنها را تربیت کند... برو بگو پدرت بیاید تا سر صف به او بخندیم....!
مادر دل داریم داد و گفت: همسر دبیر زبانت رییس آموزش و پرورش است. از پدرت خواسته بود که در دبیرستان مراسم چهارم آبان را برگزار کند، پدرت قبول نکرده بود؛ به همین خاطر کینه اش را به دل گرفته و با تو این طور برخورد کرده اند.
مادرم برای ملاقات پدرم به زندان رفت و نامه ام را به او داد. پدرم هم در پاسخ نوشت:
بسم الله الرحمن الرحيم. فاطمه جان! دخترم! تو همسر آینده ای، تو مادر آینده ای، تو معلم آینده ای، خودت به کارهایت به نحو احسن رسیدگی کن. دخترم عزیزم تو باید برای جامعه یک الگو باشی.
چون شیر به خود سپه شکن باش.
فرزند خصال خویشتن باش.
من هم با جدیت تمام درس می خواندم و نیش و کنایه های اطرافیان را تحمل می کردم. یک روز مشاور مدرسه صدایم زد و گفت: خانم طالبیان! شما چه قدر در برابر مشکلات صبور و متینی. من حرفهای پدرم را برایش گفتم. گفت: احسنت، فاطمه جان! تو حتما در جامعه یک الگو خواهی شد.
