بالاخره سن بچه های انجمن اسلامی به حد قانونی هجده سال رسید
راوی : امیر اقبالیان
یک سال با حمید و بچه ها همگی داوطلب شدیم برویم جبهه. اما متأسفانه به دلیل پایین بودن سن ما مخالفت کردند و گفتند که شما بچه هستید و باید سنتان بالای هجده سال باشد. به مسئولان خیلی اصرار کردیم، ولی هیچ فایده ای نداشت. چند وقتی گذشت و نزدیک های عید نوروز بود. یک روز من و حمید و بچه ها با هم جمع شدیم.
حمید گفت: بیایید یک کاری بکنیم! حالا که نمی گذارند برویم جبهه، من با جهاد سازندگی صحبت کردم و آنها هم اجازه می دهند که برای کمک برویم به منطقه ای که هیچ گونه درگیری در آن نیست. اگر هم باشد، بمباران هوایی است زیرا دشمن همیشه برای از بین بردن پل ها و جاده و ... اقدام می کند.
همگی قبول کردیم. بالاخره روز حرکت فرا رسید. ولی متأسفانه حمید به خاطر مشکلی که برایش پیش آمد نتوانست بیاید. به بچه ها گفت: شما بروید، اگر کارم تمام شود، خود را خواهم رساند. ما حرکت کردیم به سمت منطقه سر پل ذهاب. عید نوروز آن سال در بازسازی پل های مرزی و جاده هایی که با بمباران هوایی نابود شده بودند کمک کردیم.
پس از گذشتن چند روز از سیزده بدر برگشتیم. اما منتظر بودیم فرصتی پیدا شود و ما هم به جبهه برویم. بالاخره سن بچه های انجمن اسلامی به حد قانونی هجده سال رسید و در سال ۱۳۶۳ اولین اعزام بچه های دبیرستان شکل گرفت.
خود حمید در تابستان ۱۳۶۳ اعزام شد به جبهه و به جزیره ی مجنون رفت. بعد از مدتی که به مرخصی آمد، شهید رضا صفدریان فهمیده بود که حمید برگشته، رفت و حمید را آورد منزل ما. خوابیده بودم که ساعت شش صبح در زدند، دیدم که حمید و رضا هستند، از دیدنشان خیلی خوشحال شدم. آمدند و صبحانه خوردند و بعد رفتند.
حمید هر چقدر از عمر گرانبارش را که پشت سر می گذاشت مشعل وجودش فروزان تر می شد، طوری که سال های پایان دبیرستان که مسئولیت انجمن اسلامی را پذیرفته بود، یکپارچه فعالیت شده بود و چیزی جز حرکت و تلاش و فعالیت برای رضای خدا و به خاطر انقلاب در نظر او مفهوم نداشت، به نحوی که به دروس مدرسه کمتر توجه می کرد، کمتر به خانه می آمد و بیشتر در اجتماع بود.
بالاخره دوران دبیرستان را در اوج فعالیت در سال ۱۳۶۳ به پایان رسانید و در همان سال به جبهه اعزام شد و مدت چند ماه در جزیره مجنون بود و در آنجا رشادت های فراوان از خود نشان داد.
