داستان آن ده روز/ روز اول؛
آمدنش، آغاز دوباره حیات یک ملت بود که در بند تحقیر و اسارت، در زنجیرهای بردگی و بندگی طاغوتها، تاریخش تبارنامه‌ی تباهی شده بود و تکرار تاریکی. نوری که از نگاه او جوشید، روشنای دل دوران ما شد. سرانگشتهایش راه روشنی و رهایی را نشان داد و مطلع الشمس چشمهایش، مطاف قلب شهیدان شد که با خونشان مقدم او را فرشی از گل سرخ انداختند و قلبشان باند فرودگاه آن سیمرغ سوختگان عشق شد که قله‌ی قاف همه‌ی عاشقی‌ها بود و: «آن چشم، روی صبح به دیدن گرفت باز»...