گفتگوی اختصاصی نوید شاهد

"سلبی ناز رستمی" نویسنده و شاعر کتابهایی با مضمون دفاع مقدس با اشاره به اینکه شعر گفتن در وصف شهدا، عشق آسمانی می طلبد گفت : شاعری در مسیر ایثار و شهادت ضمن اینکه دغدغه مندی شاعر را می رساند عزم و همت ویژه ای می طلبد.

شمامه لنبرانی مادر شهید "ولی فلاح" می گوید : مادر شهید بودن برایم افتخار بزرگی است ، ای کاش چند پسر داشتم و با شهید شدن آنها درخت انقلاب را سیراب می کردم. آنچه خواندید حاصل گفتگوی نوید شاهد آذربایجان غربی با مادر شهید فلاح است که توجه شما را به خواندن این گفتگوی جذاب جلب می کنیم.

پدر شهید ؛ نور علی به همراه پسر دایی و پسر خاله و پسر دایی اش به همراه سه نفر دیگر که همه باهم هفت نفر می شدند و از دوران کودکی با هم بودند و بزرگ شدند و این شد که باهم تصمیم گرفتند و این راه را انتخاب کردند و به جبهه رفتند و در نهایت به شهادت رسیدند .

روز شانزدهم آذر من خیلی دلم گرفته بود و ناراحت بودم . سی و هفت روز بود که ازش بی خبر بودیم . گفتم ، یه نامه برای برادرم بنویسم . رفتم تو اتاق و درو بستم و شروع کردم به نوشتن . دادم به حاج آقا وگفتم ، برو پست کن برای برادرم . تا وقتی به دستش برسه یه مقدار طول میکشید . وقتی بیست و چهارم پستچی نامه رو آورد دیدم یه عکسی هم فرستاده . نامه ی آخرم به دستش نرسیده بود و این جواب نامه ی قبلی ام بود . نامه ای که براش نوشته بودم به دستش نرسیده بود ولی مثل یه معجزه تو همون تاریخ برام نامه نوشته بود .

آنقدر دیر کرد که فهمیدم دستگیر شده. قرار گذاشته بودیم، اگر مرتضی سر ساعت نمی‌رسید من باید می‌فهمیدم که توسط ساواک دستگیر شده است.

محسن تو دریا بوده . داور دوست محمدی و پسرعموش و دوستانش گفتند ، ما دیدم که روده هاش ریخت بیرون .بچه ام خمپاره خورده بود و برایش نوشتند شهید بی مزار .تو کانال ام الرصاص درعملیات والفجر 8 شهید شد .ولی من باور نمیکردم وهنوز هم باورم نمیشه .

همسر شهید «اسماعیل دقایقی»، فرمانده تیپ «بدر» می گوید؛ او جزو اولین شهدای مدافع حرم بود که رزمندگان «بدر» بعد از شهادت ایشان می گفتند «شهید مال ماست باید ببریمش عراق».

رقیه سراجیان همسر شهید "حبیب الله افتخاریان" به یاد از همسرگرامی‌اش‌ نقل می کند:همسرم همیشه می‌گفت؛ بچه سوم ما دختر است ومن هرگز او را نخواهم دید...دهمین روز به دنیا آمدن دخترمان، روز تشییع پیکرش بود.

حاج شیرعلی رحمانی جانباز 70درصد که در دوران جنگ تحمیلی، دوچشم،دودست و یک پای خود را از دست داده است گفت:حتی اگر هزار بارهم جانباز می‌شدم، در راه حسین زمان، اعتلای اسلام و سربلندی امام (ره) می‌جنگیدم.

به مناسبت سومین سالگرد شهید مدافع حرم «محمد آژند» رفته ام تا دردل های یک زندگی سرشار از عشق را به قلم در بیاورم. هر چند قلم ناچیز است که روایت کند زندگی که با عشق ساخته شده است.

گفت ، مگه شهید دادی ؟ گفتم ، همه شون شهید من هستند فرقی نداره ولی پسرم ده ساله گم شده. گفت ، کسی به شما خبر داده ؟ گفتم ، نه . گفت ، صد و دهمین سوره قرآن و بخون گمشده ات پیدا میشه. الان هم میگم هرگمشده ای داشته باشی اون سوره رو بخونی پیدا میشه . به عروسم گفتم ، برام سوره رو نوشت و خوندم .

یه وصیت نامه نوشته بود و این وصیت دومش بود که کامل نکرده بود . نوشته بود با تمام و جودم و با صدای قلبم دارم صدای امام حسین (ع) را می شنوم .

یک کومله رو گرفته بودش و اسیر کرده بود و عکس گرفته بودند . بشیر باقری گفته بود که برای سر حمید جایزه گذاشته بودند .

موقعی که از آموزشی اومد گفت : من خواب دیدم شهید میشم . گفتم : این چه حرفیه میزنی . حتما زیاد غذا خوردی خواب دیدی . گفت : نه مادر خواب دیدم . وقتی هم تیرماه میخواست خداحافظی کنه و بره این حرف و زد . گفت : مامان من قبلا هم گفتم که ناراحت نباش . تا جلوی در همین حرف رو میزد و انگار آگاه بود .

...در اوج بهمن 57 هم در راهپیمایی ها و هم در زمانی که امام آمد و ما چون سن و سالی نداشتیم نتوانسته بودیم به فرودگاه و بهشت زهرا برویم. من و چند تا از بچه ها چند شاخه گل (گلایل) خریده بودیم. و در خط های ممتد خیابان گل می گذاشتیم...