برادران شهید ناظمیان

شهید «حسین ناظمیان» در وصیت‌نامه‌اش می‌نویسد: «از شما امت شهیدپرور می‌خواهم، امام عزیز را تنها نگذارید و به فرامین حیات‌بخش و انسان‌سازش گوش فرا دهید تا سعادت دو عالم از آن شما گردد. به امید روزی که راه کربلا باز شود و شما در کنار تربت امام حسین (ع) نماز به پا دارید و از آنجا روانه قدس عزیز شوید.»

خواهر شهید «حسین ناظمیان» نقل می‌کند: «حسین جبهه بود. آن روز صبح وقتی بیدار شدم، پدر را غمگین و ناراحت دیدم. اشک از گوشه چشمش سُر خورد و گفت: خواب حسین رو دیدم. یکی توی خواب گفته به مادر حسین بگو قربانی‌اش قبول شده. چند روز بعد خبر شهادت حسین را برای ما آوردند.»

وقتی که جنگ بر ایران تحمیل شد، شهید «حسین ناظمیان» مثل هم‌سن‌وسالانش از آرزوهایش چشم‌پوشی کرد و راهی جبهه شد. هم‌رزم شهید نقل می‌کند: «حسین بعد از بازگشت از عملیات فتح‌المبین، دوباره به جنوب اعزام شد. در تمام مشق رزم‌هایی که رزمندگان قبل از عملیات تمرین داشتند، شرکت می‌کرد. جوان شاداب و چابکی بود و سعی می‌کرد جزو اولین ردیف‌های گردان قرار گیرد.»