من از امام حسین (ع) درس جهاد و شهادت یاد گرفتم
به گزارش نوید شاهد همدان، شهید محمدحسین بیاتانی داویجانی ششم مرداد ۱۳۴۱ در روستای داویجان از توابع شهرستان ملایر متولد شد. پدرش مرادعلی و مادرش زیبنده نام داشت. تا پایان چهارم ابتدایی درس خواند. کارگر بود. سال ۱۳۶۰ ازدواج کرد. از سوی بسیج در جبهه حضور یافت. بیست و پنجم تیرماه ۱۳۶۱ در کوشک به شهادت رسید. پیکرش در گلزار شهدای زادگاهش به خاک سپرده شده است.
در وصیت نامه این شهید آمده است:
بسم رب اشهداء وصدیقین
فَلْیُقَاتِلْ فِی سَبِیلِ اللَّهِ الَّذِینَ یَشْرُونَ الْحَیَاةَ الدُّنْیَا بِالْآخِرَةِ وَمَنْ یُقَاتِلْ فِی سَبِیلِ اللَّهِ فَیُقْتَلْ أَوْ یَغْلِبْ فَسَوْفَ نُؤْتِیهِ أَجْرًا عَظِیمًا. (قران کریم سوره نسا ایه ۷۳)
مومنان باید در راه خدا با آنان که حیات مادی دنیا را به اخرت گزیدند جهاد کنند و هر کس در جهاد به راه خدا کشته شد یا فاتح گردید بزودی او را اجر عظیم خواهیم داد.
چه خوب است که انسان کمی بیندیشد و بداند برای چه خلق شده است، بداند که آیا برای آسایش و رفاه در این دنیا خلق نشده بلکه برای هدفی بس بزرگ خلق شده است و می‌داند که خلقتش در این جهان معنای دیگری دارد و تمام این‌ها از قبیل زن و فرزند و خانه و پدر و مادر و مال... از قبیل این‌ها همه به عنوان وسیله‌ای بیش نیستند برای ازمایش انسان‌ها و همه زود گذر و فانی هستند. روی این میزان اگر انسان هدف خویش را در جهان دانست که برای چه خلق شده است و و نهایتاً انتهای مسیرش به کجاست، خود مسیر و راه خویش را انتخاب می‌کند و به جلو می‌رود. بله ما خلق نشده ایم که همچون حیوانات خوب بخوریم و خوب بخوابیم، زیرا که اگر چنین باشد حیوانات در این مقام خیلی از ما جلوتر هستند.
پدر ومادر عزیزم؛ من چگونه می‌توانستم مشاهده کنم که هروز عده‌ای از بهترین جوانان ما شهید می‌شوند و من به کار‌های روزمره خود مشغول باشم؟ می‌دانم که از دست دادن من شاید برای شما سنگین باشد، ولی ایا غم از دست دادن حسین (ع) بر فاطمه زهرا سنگین نبود؟ مگر ان‌ها نبودند که شهید شدند تا دین اسلام پابر جا باشد؟ من هم به نوبه خود از اقا و سرورم حسین (ع) درس مبارزه و جهاد و درس شهادت را یاد گرفتم.
من اموختم که زندگی مادی نکبت بار است و نباید منتظر باشم که مرگ ما را فرا گیرد، بلکه ما باید به سراغ مرگ برویم و او را در اغوش بگیریم. مگر انسان یک دفعه بیشتر می‌میرد؟ پس چه بهتر که ان یک دفعه هم در راه خدا باشد. والسلام محمدحسین بیاتانی
