«محمدولی» دنیا را دارفانی می‌دانست
به گزارش نوید شاهد زنجان، روستای سجاس رود زنجان زادگاه رادمردی از خیل سواران عشق است که در عصر غربت و تنهایی، دین خدابه یاری آن شتافته و سوار بر مرکب مردانگی تا انتهای جاده ایثار و شهادت تاخت.
محمدولی در سال 1330 در خانواده‌ای اهل دین و قرآن قدم به گیتی نهاد تا در مسیر پرتلاطم زندگی قد برافراشته و حیاتی جاودانه یابد.
پدرش کشاورز و مردی متدین و مادرش اهل صفا و صمیمیت بود؛ محمدولی که با آمدنش شمیم شادی و خنده را در فضای خانه پراکنده است گام در کوچه های زندگی و زمان می گذارد و چون نهال سرسبز قد کشیده و بالنده می شود آیات نور و رحمت قرآن را نزد ملاسبزعلی مکتب دار فرا گرفته تا روحش را با خواندن قرآن طراوتی دوچندان بخشد.
زندگی در مسیر خود جریان داشت و محمدولی در صفا و صممیت زادگاهش می بالید و بزرگ میشد محمد در سال 49 به خدمت سربازی فرا خوانده شد اما بیش از 3 ماه خدمت وظیفه را به اتمام نرساند زیرا احساس می کرد که نمی تواند در دوره پهلوی خدمت زیر پرچم را به اتمام رساند و می گفت: نمی توانم به این دولت خدمت کنم.
در سال 49 با دختری از ایل و تبارخود ازدواج کرد همسرش می گوید: بسیار اهل فامیل بود و نسبت به فامیل تعصب خاصی داشت وقتی اتفاقی در فامیل می‌افتاد و کسی نیاز به کمک داشت در صورتیکه کاری از دستش برمی آمد هرگز مضایقه نمی کرد و اگر به لحاظ مادی نمی توانست کاری انجام دهد به لحاظ جسمی و ذهنی تا آنجاییکه می توانست یاری می رساند.
محمد بسیار شوخ طبع بود و همیشه دنیا را دارفانی می دانست و به آن احساس تعلق خاطر نمی کرد هر چند شغل مناسبی نداشت ولی غم نان نمی خورد و هرگز لبخند از لبانش محو نمی شد.
وی در سال 1352 به همراه خانواده بار هجرت بسته و در محله بی سیم زنجان ساکن شد با حضور در جلسات قرآن و هیئتها عزاداری سعی در نزدیکی دوستان؛ اقوام وآشنایان به یکدیگر و ترویج مفاهیم دینی و قرآنی داشت. در سال 56 در تهران در خشکشویی یکی از اقوام مشغول به کار شد از همان زمان شروع به فعالیتهای انقلابی کرد، اعلامیه پخش می‌کرد و بردیوارها شعارهای ضدرژیم می نوشت.
اعلامیه ها و نوار سخنرانی امام را از تهران به زنجان می آورد و جهت آشنایی مردم با اهداف انقلاب و رساندن پیام امام آنها را در سطح شهر بین اقوام وآشنایان پخش می کرد گویا نور ایمان وعشق به اهل بیت و اسلام در وجودش تابشی نو آغاز کرده بود.
محرم بود؛ قیام مردم با قیام حضرت اباعبدالله علیه السلام عجین شده و مردم با حضور در خیابانها و اعلام انزجاراز حکومت پهلوی شعار((هیهات من الذله)) سرور و سالار خود را سرلوحه قرار داده بودند شور انقلابی مردم هر روز بیشتر از روز قبل زبانه می کشید و زبانه های انزجار از حکومت پهلوی روز به روز شعله ورتر می شد.
محمد ولی صبح روز اول آبان 57 با لباس مشکی از منزل خارج شد قبل از خروج از منزل انگار مادرش می دانست که اگر محمد برود دیگر باز نخواهد گشت روبه او کرد و گفت : می خواهی به مسجد ولیعصر بروی مسجد را که بسته اند و درب ورودی را با میله های آهنی جوش زده اند؛ محمد گفت: به مسجد اصغریه می روم در هر حال با رضایت مادر و همسر از منزل خارج شد؛ همسرش می گفت: پسرم زین العابدین پشت سر پدرش گریه کرد؛ او را بغل کردم و پشت سر محمد از منزل خارج شدیم اما محمد را دیدم که مسیر حرکتش برخلاف مسجد اصغریه و به سمت مسجد ولیعصر بود؛ زین العابدین چند بار پدرش را صدا کرد و محمد به عقب برگشت تا با پسرش خداحافظی کند و این آخرین خداحافظی محمد از من و پسرش بود و چند هفته ای تا تولد دخترم مریم باقی مانده بود.
حساسیت نیروهای نظام نسبت به مسجد بیشتر شده چرا که مساجد به عنوان کانون ساماندهی قیام مردم محسوب می شد؛ نگهبانان سراپا مسلح در گوشه و کنار و پشت بام مساجد پرسه می زنند ؛ درب ورودی مسجد ولیعصر(عج) را به هم جوش زده اند تا از ورود مردم به مسجد ممانعت کنند؛ محمد به همراه دوستانش جهت اقامه نماز به مسجد نزدیک می شوند و در صدد ورود به مسجد بر می آیند زمانیکه وارد مسجد می شوند برای خواندن نماز حاضر می شوند محمد در منزل وضو گرفته بود و نمازش را شروع می کند که دراین حین نیروهای رژیم که در پشت بام مسجد مستقر شده اند به مقابله با انقلابیون برمی خیزند و درگیری آغاز می شود در این هنگام گلوله ای پیشانی محمد را نشانه می گیرد و روح بلندش در15 آبان 57 در آستان حضرت دوست به پرواز در می آید و جاودانه می شود.
تلاشها برای نجات جانش به ثمر نمی نشیند و جسم پاکش در گلزار شهدای بالا در شهر زنجان به خاک سپرده میشود.
خانواده شهیدگنج خانلو به خاطر جو حاکم بر جامعه نمی توانند مراسمی برایش بگیرند تا اینکه با گذر زمان و تغییر شرایط مراسمی درحد شایستگی این شهید والامقام برگزار می گردد.
