افتخارم، کسب مدال نوکری خانواده‌های معظم شهداست
نوید شاهد: فقط 15 سال سن داشت که به دلیل اصابت ترکش خمپاره و موج گرفتگی، قطع نخاع شد. از همان زمان تا امروز، ویلچر مانند پا او را به هر جا که می‌خواهد برود، همراهی می‌کند. ماجرای اینکه چطور توانست با قطع نخاع شدن در 15 سالگی کنار بیاید هم حسابی شنیدنی است و تاکید می‌کند که ورزش باعث شد تا متوجه توانائی‌هایش شود. او خیلی زود و منطقی با جانبازی‌اش کنار آمد و به مسیر زندگی‌اش برگشت. «مهدی اسدزاده» جانباز 70 درصد و قهرمان وزنه‌برداری، ورزش را موجب اعتماد به نفس و سرزندگی‌اش می‌داند. با او که عضو هیئت مدیره انجمن جانبازان نخاعی و جانباز وزنه‌بردار است؛ گفت‌وگو کرده‌ایم.
جانبازی در چهارمین مرحله عملیات «کربلای 5»
این جانباز 70 درصد در گفت‌وگو با خبرنگار نوید شاهد تعریف کرد: قبل از اینکه به جبهه بروم در زمین کوچک و بزرگ فوتبال بازی می‌کردم و تمام دغدغه‌ام موفقیت در این رشته ورزشی بود. به یاد دارم که با تیم «شهدای خزانه» در مسابقات ورزشی شرکت می‌کردیم و به قول معروف از همان دوران من با فرهنگ ایثار و شهادت عجین شده بودم. در مسابقاتی مانند «جام رمضان» یا مسابقاتی که در ایام «دهه فجر» برگزار می‌شد، حضور فعالی داشتم.
وی با بیان اینکه وقتی انقلاب اسلامی به پیروزی رسید 7 سال سن داشت اضافه کرد: در محله «خزانه» زندگی می‌کردم که چهار نفر از اهالی کوچه‌مان در آن دوران به مقام رفیع شهادت رسیدند. سال 1365 پدر و برادرم به جبهه رفتند و خانه را به من سپردند. من 15 سال سن داشتم و نمی‌توانستم به جبهه بروم. اما تاریخ تولدم را به سال 1345 تغییر دادم و من هم با لشکر «محمد رسول الله (ص)» راهی منطقه جنگی شدم. در نهایت در دوازدهمین روز از اسفندماه سال 1365 در چهارمین مرحله عملیات «کربلای 5» منطقه «شلمچه» به دلیل اصابت ترکش خمپاره دشمن، دچار موج‌گرفتگی و قطع نخاع شدم.
بعد از جانبازی با ورزش دوباره به زندگی برگشتم
قطع نخاع شدن در سن 15 سالگی برای نوجوانی که تمام دغدغه‌اش فوتبال است دردسرهای فراوانی دارد. اسدزاده آهی کشید و به صحبت‌هایش ادامه داد: بیشتر پزشکان به من می‌گفتند که تا چند ماه دیگر خوب می‌شوی و من امیدوار بودم که بتوانم مثل گذشته روی پاهایم راه بروم. اما پروفسور «معین» در سال 1366 با قاطعیت به من گفت «دیگر نمی‌توانی روی پاهایت راه بروی و باید کارهایی که با پاهایت انجام می‌دادی را از حالا به بعد با این چرخ انجام دهی.» برای من خیلی سخت و غیر قابل باور بود. هیچ چیز برای من جذابیت نداشت و دنیا پیش چشم‌هایم رنگ باخته بود. بسیار زیاد ناراحت بودم که دیگر نمی‌توانم به جبهه بروم. اما باید با شرایط جدید جسمی‌ام کنار می‌آمدم.
این جانباز دفاع مقدس در ادامه صحبت‌هایش گفت: آن پروفسور به من سفارش کرد که سه نکته مهمِ «تحصیل، ورزش و سفر» را در زندگی هیچوقت از یاد نبر. من هم از آن روز تا امروز در هر شرایطی تلاش کرده‌ام تا نسبت به این سه اصل دقت داشته باشم. ورزش به من کمک کرد تا با شرایط جدیدم کنار بیایم و دوباره به زندگی برگردم. البته ناگفته نماند که در آن دوران پدرم به من خیلی کمک کرد و همراهم بود. او به من کمک می‌کرد تا با ویلچر به ورزش بروم. حرف‌های آن پروفسور با اینکه تلخ بود اما کمک زیادی به من کرد تا با شرایط جدید زندگی‌ام کنار بیایم.
کسب مدال‌های خوشرنگ در مسابقات ورزشی ملی و بینالمللی
ورزش ورزنه‌برداری سختی‌های خاص خود را دارد که این موضوع برای جانبازان دوچندان میشود. اسدزاده در این‌باره گفت: یادش بخیر «بابایی» که خودش جانباز اعصاب و روان بود به عنوان مربی با من کار می‌کرد. در جلسه اول از من خواست روی تخته بخوابم و با هالتر خالی پرس سینه بزنم. اما دستان قدرتمندی نداشتم و تعادلم را از دست دادم و روی زمین افتادم. مربی گفت «بدنت ضعیفه و باید خیلی زیاد کار کنی.»
وی با بیان اینکه تصمیمش را برای موفقیت در این رشته ورزشی گرفته بود و تمسخر دیگران به دلیل وزنه‌های کم و پائین تاثیری در روحیه‌اش نداشت، توضیح داد: با استقامت و پشتکار توانستم «مقام چهارم مسابقات جانبازان و معلولین سال 1380»، «مقام سوم مشترک جهانی مسابقات جهانی امارات سال 2010» و «9 دوره پیاپی مقام نخست مسابقات کشوری» را کسب کنم. وزنه 212 کیلویی در 12 سال پیش سنگین‌ترین وزنه‌ای بود که تابه‌حال توانسته‌ام بزنم.
خدمت به جامعه ایثارگری باعث افتخار است
اسدزاده از سال 1375 در بنیاد شهید و امور ایثارگران به عنوان کارشناس حقوقی مشغول به کار شده است. این جانباز دفاع مقدس ادامه داد: خدمت به خانواده معظم شهدا، جانبازان سرافراز و آزادگان غیور توفیق بزرگی است. امیدوارم قدردان این نعمت بزرگ که خدا نصیب من کرده باشم و به شایستگی وظیفه خدمت به خانواده‌های معظم شهدا را انجام دهم. افتخار من مدال نوکری خانواده‌های شهدا است.
وی درباره خدمت شایسته به جامعه ایثارگری تعریف کرد: آقای «زریبافان» رئیس اسبق بنیاد شهید و امور ایثارگران در مراسمی خطاب به کارکنان توصیه کرد که همیشه اینطور تصور کنید که شهید همراه با خانواده‌اش به اتاق‌تان می‌آید. اگر اینطور باشید می‌توانید به نحو شایسته به این عزیزان خدمت کنید.
ترویج فرهنگ ایثار و شهادت با جانبازان ورزشکار
اسدزاده با اشاره به اینکه جانبازان ورزشکار تا امروز موفق به کسب موفقیت‌های بسیاری در میادین ورزشی ملی و بینالمللی شده‌اند، به صحبت‌هایش ادامه داد: جانبازان ورزشکار، سفیران فرهنگ ایثار و شهادت هستند. همیشه تلاش کرده‌ام تا نماینده خوبی برای کشورم در مسابقات ورزشی باشم.
این جانباز دفاع مقدس یادآور شد: با توجه به شرایط ویژه جانبازان، حمایت از آنها برای حضور در مسابقات ملی و بینالمللی ضروری است. موفقیت جانبازان ورزشکار در میادین ورزشی ملی و بینالمللی باعث سرافرازی کشور عزیزمان خواهد شد. برای من ورزش موجب سرزندگی و خودباوری به جریان زندگی‌ام بوده است. در حال حاضر شرایطی که دارم را محدودیت نمی‌دانم و همیشه شکرگزار خدا بودم و خواهم بود.
تفاوتی میان دفاع مقدس و رقابت در میادین ورزشی نیست
این جانباز دفاع مقدس درباره اهمیت فعالیت ورزشی با شرایط ویژه جسمی‌اش خاطرنشان کرد: در هشت سال دفاع مقدس جهاد کردم و حالا با شرایط ویژه‌ای که دارم می‌خواهم با قهرمانی در میادین ورزشی این جهاد را ادامه دهم و پرچم کشورم را بالا نگه دارم. برای من «حضور در جبهه و مقاومت در برابر دشمن» با «مبارزه با رقیبان در ورزش وزنه‌برداری» تفاوتی ندارد. چرا که هر دو باعث به اهتزاز درآمدن پرچم کشورم خواهد شد.
وی در پایان صحبت‌هایش گفت: هدف من بالا نگه‌داشتن پرچم مقدس کشورمان است. امیدوارم نماینده خوبی برای کشورم در میادین ملی و بینالمللی باشم.
