خون من، ضامن باز شدن راه کربلا

به گزارش نوید شاهد همدان، شهید حسین احمدی یزدان در نهم اسفندماه ۱۳۳۵ در روستای گل کبود از توابع شهرستان رزن به دنیا آمد. پدرش احمدقلی و مادرش حدیقه نام داشت. تا پایان دوره ابتدایی درس خواند. ازدواج کرد و صاحب یک دختر شد. به عنوان پاسدار در جبهه حضور یافت و بیست و هشتم بهمن ماه ۱۳۶۴ با سمت فرمانده دسته در فاو عراق به شهادت رسید. پیکرش مدت‌ها در منطقه برجای ماند و در اول فروردین ماه ۱۳۷۴ پس از تفحص در گلزار شهدای زادگاهش به خاک سپرده شده است.
در وصیت نامه این شهید می‌خوانیم:
وَقَاتِلُوهُمْ حَتَّى لَا تَکونَ فِتْنَةٌ وَیَکونَ الدِّینُ لِلَّهِ
مبارزه کنید تا اینکه فتنه برداشته شود و دین خدا در سراسر جهان برقرار گردد ان شاءالله
به نام الله پاسدار حرمت خون شهیدان و باسلام خدمت آقا امام زمان (عج) و نایب بر حق او امام خمینى و باسلام بر خانواده هاى شهیدان و مفقودین و مجروحین و معلولین و با سلام به خدمت امت شهید پرور روستاى خودمان گل کبود.
در ایام محرم روز عاشورا صداى هل من ناصر سرور شهیدان امام حسین (ع) را شنیدم که مى گفت آیا کسى هست که مرا یارى کند؟ من حقیر و همسنگرانم لبیک گویان راه حسین (ع) پیش گرفتیم تا او را یارى دهیم و یقین داشتیم که پیروزى از آن ماست چرا که امام حسین بر حق بود و ائمه اطهار همه بر حق بودند، دین خدا حق است و یارى دهندگان دین خدا نیز همه بر حقند، امام عزیز بر حق است و حق پیروز است و پیروزى در راه حسین و نه در پیشروى تنها است که در این راه، آن که آهنگ جهاد نمود و از خانواده و خانه و تعلقات دنیا دل برید و در جهت رضایت خداوند و در خط امام عزیز ولى فقیه زمان قدم برداشت در تمامى ابعاد پیروز است و تا زمانى که بر این تصمیم استوار و ثابت قدم است پیروز است و نتیجه با خداست که گاهى پیروزى با شهادت است و گاهى به زنده ماندن و پیشروى به خاک دشمن بعثى صهیونیست عراق و باطل است و این وعده آفریدگار مهربان است، حال چه عقب نشینى کند چه اسیر شود و چه به عنوان آلت دست اشغالگران شرق و غرب در نبرد با حق کشته شود چرا که در راه یک ایده شیطانى قدم گذاشته و باطل است و باطل رفتنى است آنجا که حق ظاهر شود.

یاری دین خدا بر همه واجب است
در هر حال من و رفقایم با چشم باز در این راه قدم گذاشتیم و اگر شهید شدیم باقى به عهده شماست و باقى را به عهده شما مردم شهید پرور گل کبود سپردیم امیدوارم که شما دنباله رو این راه باشید و بر همه شما یک به یک واجب است که دین خدا را یارى کنید و زنده نگهدارید با جان و مالتان.
اگر با کشته شدن من درخت اسلام سرسبز مى شود و راه کربلا باز مى گردد پس اى شمشیر‌ها و توپ‌ها و تانک‌ها دریابید مرا و، اما باید این مسئله را بدانیم که آن چیزى که به زندگى معنا مى دهد و زندگى را از حالت طفیلى بودن خارج مى کند آن مهم است پس مسئله مطرح نیست مسئله این است که علاقه به زندگى و علاقه به ماندن به دنیا محرک انسان در فعالیت‌ها نباشد، مسئله عشق به شهادت است که مهم است یعنى کمال در عشق به رفتن است.
اگر کسى که در حال نفرت از رفتن برود عین سقوط است پس آن چیزى را که فرد باید به دست بیاورد این است که نیت به شهادت عاشق باشد چه نصیب او بشود چه نشود یعنى در نظر او لقاء پروردگار ارزشش بیشتر از ملاقات حیات دنیا باشد ممکن است کسى ۶۰ یا ۷۰ سال در این عشق بسوزد این عشق سازنده است او را مى سوزاند و مى سازد.
على (ع) پس از جنگ احد بعد از این که مجروح شده و جراحت هاى شدیدى بر او وارد شده بود و گریه مى کرد بعضى فکر کردند که گریه حضرت از رنج درد‌ها و زخم هاست حضرت فرمودند گریه من از زخم‌ها نیست بلکه از این است که شهادت نصیبم نشد. مى بینید امام على (ع) گریه مى کند، اما خدا آنچه را که على (ع) مى خواهد نمى کند ۴۰ سال کمتر و بیشتر پشت این در منتظرش مى کند و به حرفش عمل نمى کند، على (ع) عزیزترین بندگان اوست ولى خدا به راى او عمل نمى کند، چیزى هم که از او مى خواهد بهترین چیز‌ها یعنى شهادت و لقاء خداست، اما وظیفه على خواستن است و این وظیفه انجام شده و آنچه براى او سازنده است همین خواست است. این خواست فرد را منقلب و عوض مى کند و کامل مى کند حالا این خواست اگر امروز انجام شد یا دیر یا زود انجام شد آن مسئله دیگرى است.

امام را تنها نگذارید
و بارى از ملت ایران یک درخواست عاجزانه دارم، امام عزیز که چشم امید این ملت است را تنها نگذارید، همه پشتیبان امام باشید و از مادرم تشکر مى کنم که مرا همانند قاسم حسن هدایت به انقلاب کرد و از پدر مهربانم نیز همانطور تشکر مى کنم.
و، اما پدر عزیزم و مادر مهربانم سلام عرض مى کنم امیدوارم از اینکه نتوانستم برایتان کارى انجام دهم مرا ببخشید. پدر و مادر اگر شهید شدم تپه شهدا به خاک بسپارید، امیدوارم ادامه دهنده راهم باشید و همیشه امام عزیز را دعا و مرا حلال کنید.

پشتیبان امام باشید
من براى پاسدارى از اسلام و انقلاب به جبهه رفتم پس چرا شما نگران و غمگین باشید؟ ان شاءالله که نباشید شما مى دانید که شهدا زنده و جاویدند. مادر بعد از شهادتم گریه نکن تو باید افتخار کنى که فرزندى داشتى تا به جامعه اسلامى هدیه کنى. پدر ومادرم شما مى دانید که تنها آرزویم شهادت در راه مکتب اسلام و قرآن بود، لذا وقتى که به آرزویم رسیدم و شهید شدم شما صبر داشته باشید و توکل برخدا کنید و پشتیبان امام و انقلاب باشید که خدا با شماست و بجاى من از همه اهالى روستا و از دوستان محل و از ریش سفیدان روستا حلالیت بطلبید.
اى همشهریان عزیز اگر بى حرمتى از من دیده بودید براى رضاى خدا مرا حلال کنید و روح مرا راحت بگذارید. پدر و مادرم و برادرم و اى خواهرانم مبادا ناراحت شوید، بلکه باید خوشحال باشید که یک قربانى در راه خدا داده اید، قدرى هم بجاى گریه برایم دعا کنید که خداوند این قربانى حقیر شما را قبول کند انشاءالله. اسلحه ام را زمین نگذارید و راهم را ادامه دهید که اطمینان دارم، ادامه خواهید داد.
از عرش صداى ربنا مى آید
آهنگ خوش خدا خدا می‌آید
فریاد که درهاى بهشت باز کنند
مهمان خدا به کربلا می‌آید.
در این دل شب با خداى تبارک و تعالى مناجات کنید، از خدا بخواهید که شما را توفیق شهادت بدهد، توفیق عزت شهادت.
خدایا خدایا تا انقلاب مهدى خمینى را نگهدار
دشمن بداند که عاشقان شهادت تا دمار از روزگار مزدوران امریکایى و اطرافیان در نیاوریم ساکت نخواهیم نشست. خواهران مهربانم و مادر عزیزم شما را به طریق زینب مى سپارم پدرم ومادرم و خواهران و برادران عزیزم امکان دارد اتفاقى واقع شود که جنازه من به دست شما‌ها نرسد آنگاه به یاد شهداى کربلا بیافتید و ناراحت نشوید و هر وقت دلتان گرفت به قبرستان گل کبود بروید و به مزار این همه شهید بنگرید آنوقت خود را فراموش خواهید کرد من از شما عزیزان خواهش مى کنم از روحانیت مبارزى همچون آیت عظام تا مى توانید پشتیبانى کنید، گروه هاى وابسته به شرق و غرب از آن‌ها مى ترسند.
آرزوى من از خداوند رساندن طلوع فجر و ظهور امام زمان (عج) به زودى است.
پاسدار شهید حسین احمدى یزدان التماس دعا دارم