در هر مقطعی به یاد خدا باشید
به گزارش نوید شاهد همدان، شهید حمید ضیایی فزون بیست و ششم اسفندماه ۱۳۴۷ در شهرستان کبودرآهنگ به دنیا آمد. پدرش حسین خان و مادرش شمس الملوک نام داشت. دانشجوی دوره کارشناسی بود. معارف اسلامی تدریس می‌کرد که از سوی سپاه پاسداران در جبهه حضور یافت. این شهید بزرگوار در بیست و ششم دی ماه ۱۳۶۵ در شلمچه به شهادت رسید. پیکرش در گلزار شهدای زادگاهش به خاک سپرده شده است. برادرانش مهدی نیز به شهادت رسیدند.
در وصیت نامه این شهید بزرگوار آمده است:
بسم الله الرحمن الرحیم
سلام بر یگانه منجى بشریت بقیة الله لاعظم ارواحنا لتراب مقدمه الفدا، تسکین دل منتظران عالم، مرهم زخم دلسوختگان راه انتظار مهدى (عج)، افضل الاعمال انتظار الفرج، منتقم خون محسن زهرا (س) و مظلومیت على (ع) و فاطمه صدیقه (س) و چهارده معصوم و ثمره زحمات تمام مظلومین و میوه دل فاطمه (س).
سلام بر نایب بر حق امام زمان (عج) حضرت امام، قلب تپنده مستضعفان عالم، محبوب دل عاشقان به ولایت. سلام بر شهیدان راه خونین ابا عبدالله الحسین (ع) سلام بر پیکارگران راه عشق و طریق حق و حقیقت، آنان که به نداى رهبر عزیز لبیک گفتند و فرمان خدا را به جان خریدند. سلام بر امت حزب الله، سلام بر خانواده هاى معظم شهدا و اسرا و مفقودین، خداوند ان شاءالله همه ملت ایران را توفیق دهد و در راه پیشبرد اهداف انقلاب اسلامى موید و منصور بگرداند.
هرگز امام را تنها نگذارید
من از ملت عزیز عاجزانه مى خواهم که در هر شرایطى امام را تنها نگذارند و شکرگزار این نعمت بزرگ الهى باشند، مواظب باشید که مبادا خدا نعمت را بگیرد و دوباره تاریخ دگرگون شود و جنایتکاران بر ما مسلط شوند.
اى خانواده هاى شهدا، مبادا ناامید و مایوس شوید، مبادا قدر نعمت را ندانید، ما به شما قول مى دهیم که خون فرزندان عزیز شما را به مرحله عمل در مى آوریم و نتیجه اش را به شما نشان مى دهیم و انتقامشان را از طاغوت زمان مى گیریم.
درس دانش آموزان مشت محکمی بر دهان آمریکا خواهد بود
دوستان من در هر مقطعى از زمان بیاد خدا باشید و رضایت خداوند را جلب کنید، صابر باشید که خدا صابران را دوست دارد، عزیزان محصل اسلام به شما نیاز دارد، درستان را بخوانید چراکه درس شما مشت محکمی بر دهان آمریکا و دشمنان اسلام است.
و، اما‌ای امت حزب الله گرچه من لایق نیستم ولى به عنوان یکى از سربازان گنه کار حضرت ولى عصر (عج) هستم و آن اینکه اى مردم دیگر وقت شعار نیست، زمان زمان عمل است بیائید همه با هم به گفته هاى خودمان جامه عمل بپوشانیم، تنها شعار تو خالى نباشد و در مرحله عمل لرزه به انداممان نیافتد، ما همه اظهار مى کنیم که پیرو امام حسین (ع) هستیم و در راهش سینه مى زنیم و اشک مى ریزیم و شاید نذری هم بدهیم، پس باید شعارمان توام با عمل باشد.
اگر امام حسین (ع) بعد از قتل پیامبر (ص) و على (ع) و فاطمه (س) فقط و فقط عزادارى مى کرد و براى مصیبت ایشان اشک مى ریخت و کارى به کار دیگران نداشت در صورتى که امام حسین (ع) هم گریه مى کند و براى تحقق گریه به کربلا مى رود، امام حسین براى این به کربلا مى رود تا بر حق بودن پیامبر و على و فاطمه را به اثبات رساند و دین آنان را احیا کند و بگوید اى مردم دین فقط و فقط اسلام است و دیگر چیزى نیست، پس اگر ما پیرو حسین (ع) هستیم و ادعاى شیعه بودن على (ع) را داریم سینه زدن تنها کافى نیست، اشک تنها کافى نیست، باید هم عزادارى کرد و هم به جبهه رفت، نباید خشک مقدس بود.
باید با زبان اقرار کنیم ما حسینى هستیم و با خون این کلمه را اثبات کنیم و با خون مهر بزنیم، آن کسانى که در پشت جبهه از حسین (ع) دم مى زنند و در مرحله عمل و جبهه رفتن خود را کنار مى کشند این‌ها مومن نیستند و حرف بیهوده مى زنند و بعضی‌ها هم منافق هستند.
جبهه‌ها کربلا و هرروز عاشوراست
آن کسانی که مى گویند اى حسین کاش ما هم در کربلا با تو بودیم و همگام با تو آن لحظه حساس مرگ و حیات، اگر مرد عمل هستند بیایند جبهه والا دروغ مى گویند. اینک خمینى کبیر حسین زمان است و جبهه‌ها کربلاست و روزهاى عاشورا است، خون را باید در جبهه که میدان عمل است ریخت نه در جایى که میدان شعار است، هر که دارد هوس کرببلا بسم الله.
اگر خونمان، فرزندمان، خانواده مان و کل هست و نیست ما براى اسلام فدا شود، باز هم کم است چرا که امام حسین (ع) در چندین قرن پیش این عمل را انجام داده و ما تازه بیدار شده ایم و تازه مى خواهیم کار امام حسین (ع) را تکرار کنیم آن هم نه به آن سختى.
و، اما اى دوستان عزیز، اینک آواى ملکوتى رهبر عزیزم گوشم را نوازش مى دهد و مرا به جمع پاکدلان دعوت مى کند و از سوى دیگر دنیا و آلایشات آن دلم را مى خراشد و مرا دعوت به جمع خاک و کثافت هاى وابسته به آن مى کند و این دو راه مرا در مرحله امتحان سختى قرار داده تا اینکه به کدامین راه سوق داده شوم:
دل تمنا مى کند تا من بسازم خانه اى عاشقان کى خانه دارند؟ دل مگر دیوانه اى
لحظه لحظه اى سرنوشت ساز که اگر خداوند متعال لحظه اى نظر لطفى فرماید و مرا به جمع عیان خودش ببرد ان شاءالله.
و، اما پدر ومادر عزیزم که عمر خودتان را صرف کردید تا مرا به مرحله انسانیت برسانید و شب و روز زحمت کشیدید تا مرا برحسب وظیفه انسانى تربیت کنید، من از شما پدر و مادر عزیزم مى خواهم مرا حلال کنید، زیرا من فرزند خوبى براى شما نبودم و حتی زحمات شما را نشناختم تا اداکنم، پدر و مادر عزیزم درود خدا بر شما باد، خدا شما را موید کند، ولى اگر من شهید شدم مبادا گریه کنید، مبادا شیون کنید، پدرم همچون حسین و مادرم همچون مادر زین الدین صبر کنید.
پدر ومادر عزیزم این نعمتى است که خداوند به شما داده و هر وقت خودش بخواهد مى تواند از شما بگیرد، پس ناراحت نباشید و مصائب ائمه را به یاد آورید، مادرم گریه نکن چرا که به مادر على اکبر (ع) طعنه مى زدند در حالى که مردم با احترام نسبت به شما رفتار مى کنند و شما را زینت خود مى دانند، پس صبور باشید مادر اگر زیاد شیون کنى مرا آزرده اى و دشمنان را شاد کرده.
پدرم همچون کوه استوار باش
پدرم تو نیز همچون کوه استوار باش، خواهر بزرگم تو زینب وار در اندوه من صبور باش، خواهرم امیدوارم مرا ببخشی، خواهرم قهرمان من باش چرا که زینب قهرمان شد، خواهر کوچلویم تو نیز با دل کوچک خود صبر کن زیرا مردم به صورت سه ساله حسین (ع) سیلى زدند و مردم ما به صورت تو بوسه مى زنند.
خواهرانم صابر باشید و شیون نکنید برادرانم شما نیز راه مرا ادامه دهید، برادرم هرگز بیتابى نکن و صبر را پیشه خود ساز.
اى مادر بزرگ بتول گریه نکنید، مرا ببخشید و مرا حلال کنید شما را خیلى اذیت کردم هیچ نگران نباشید و صبور باشید. ولى دوستان عزیزم مرا ببخشید من از همه شما حلالیت مى خواهم و اگر بدى از من دیدید مرا حلال کنید، دوستانم در غم دوستان صبور باشید و به خدا اتکا کنید، دوستانم آینده کشور بسته به شماست، شما امید امام هستید، چشم امید خانواده هاى شهدا به شماست.
دوستانم اگر امکان داشت دو رکعت نماز قضا به جاى من بیاورید و یک روز روزه بگیرید دوستانم وقتى به کربلا رفتید بجاى ما زیارت کنید، دوستان از همه کسانى که مرا مى شناسند حلالیت بطلبید و عذر خواهى کنید.
