شهیدی ساده و بی ریا بود
به گزارش نوید شاهد همدان، شهید حبیب الله طالبی در اول فروردین ماه سال ۱۳۳۳ در لالجین چشم به زندگی گشود و با تولد پاکش پنجره‌های پاک قلبش نیز گشوده شد. با خوبی هایش دنیا را معطر ساخت. با خوبی‌ها بازی کرد و با خوبی‌ها قد کشید، خوبی حق و زشتی باطل را خوب دید و فهمید که آرزویش پایداری حق و نابودی باطل باشد و تا جان دارد برای نجات و پاکی سرزمینش تلاش زیادی بکند. او صادقانه زحمت کشید و از همان دوران انقلاب فعالیت‌های بسزایی را انجام داد. در واجباتش هیچ گاه غفلتی ننمود و در گلستان خدمت و خوبی‌ها زحمت کشید. او اوقات فراغتش را در مجالس و محافل مذهبی و مراسم تجلیل از شهدا می‌گذراند و لحظه‌ای آرام و قرار نداشت.
با وسیله نقلیه‌ای که در اختیارش بود آذوقه و هدایای مردمی را به جبهه می‌رساند و خدمتی شایسته را به تصویر می‌کشید و عاشق کارهایش بود. پنجره محبت هایش همیشه باز بود و قلبش سرشار از عطر عطوفت طاعت و نماز بود و چهره نورانیش با نگاه نافذ عرفانیش در آینه چشمان وی تجلی پیدا می‌کرد.
او برای پیروزی اسلام و رزمندگان سرزمینش صد‌ها غزل نذر سرود و طولانی‌ترین مثنوی دعا را نوشت. وی گفته بود، برای اینکه اسلام پیروز شود نذر می‌کنم. گرچه تحصیلاتش را تا پنجم ابتدایی ادامه داد، اما کتابی به بزرگی رشادت را تفسیر کرد و بزرگ‌ترین معلم اخلاق شد. خوشا به حال آنانی که اخلاق نیک را به یاد دارند و تحسین می‌کنند.
شهید حبیب الله طالبی همیشه یاد غنچه‌های خونین را گرامی می‌داشت و آرزوی رسیدن به آن گلستان خوبی‌ها را می‌کرد. ساده و بی ریا زیست، کار کرد و زحمت کشید و نجوای ملکوتی عرشیان را در شکوه لحظه‌های کاریش شنید و در تاریخ سی آذرماه ۱۳۶۵ در شهر شهیدپرور همدان براثر بمباران هواپیما‌های رژیم بعثی مورد اصابت قرار گرفت و عاشقانه و مستانه جامه بلند شهادت را بر قامت رسایش پوشید.
درود و سلام ما بر دست‌های زحمتکش و پر از دعایت‌ای شهید که شهادت را با چشمان خود دیدی.
