دست نوشته های شهید احمد رضا احدی/یادداشت 10
بسم الله الرحمن الرحیم
... راستی چه رنجی بالاتر از هجر؟! هجر عزیزانی که رفتند و ما را در سوگ خویش نهادند؛ هجر یاران مهدی (عج). وقتی که می اندیشی ، می بینی که در گذر روزگار چه عزیزانی رفتند! در جبهه ها هر لحظه خون عزیزی به زمین می ریزد و عمر بال خود بر غفلتمان می افزاید و بر بی تفاوتی مان نسبت به خیلی از مسائل.
برادر عزیز!
با خبر شدم که خداوند حق تعالی به شما لطف کرده و به جبهه رفته بودید. گمان می کنم برای چندمین بار است که به جبهه می روید و حتماً خیلی سختی کشیده اید؛ اما گمان نمی کنم که یک لحظه ی آنجا را به تمام درس های دانشگاه و لذات پشت جبهه بدهی. البته هر چیز جای خود دارد؛ درس و دانشگاه در جای خود و جبهه هم در جای خود. ما هم به لطف الهی راهی جبهه شدیم و دوباره به سرزمینی قدم گذاشتیم که خون عزیزان در آنجا ریخته بود؛ اما جبهه ی ما کجا و جبهه ی اولیا کجا؟! ای کاش انسان می توانست تا زنده است در جبهه باشد و هیچ مانعی برای حضور او وجود نمی داشت. حتماً تا به حال عده ای را دیده اید که وطن خود را به جبهه اختیار کرده اند و هیچ گاه دل از جبهه نمی کنند. اینان عاشقانی هستند که لحظه ای نمی آسایند و همواره در صحنه ی نبرد با دشمن و جهاد با نفس حضور دارند.برادر خوبمان رضایی ازجمله همین افراد بودند.
امثال این شهیدان گمنام و منتظران شهادت در جبهه ها زیادند. اینان در نمازشان حالی دارند، در دعایشان اشکی و در نبردشان خون. اینان از نسل لاله های سرخ اند که در شب خون بارور می شوند. اینان کسانی اند که خداوند متعال به وجودشان در پیش ملائک مباهات می کند... 62/1/27
