از کارگری در کوره آجرپزی تا آموزش خلبانان نوژه

اینجانب مظاهر رضائیان بیستم دیماه سال 1345 در یک خانواده روستایی در روستای خاکریز اسدآباد از تابع استان همدان متولد شدم و در هفت سالگی به مدرسه رفتم. در ضمن 5 سالی که در مدرسه تحصیل کردم در کارهای باغداری و همچنین در کوره آجرپزی کمک پدرم بودم تا اینکه کلاس پنجم را قبول شدم و چون مدرسه راهنمایی در روستای ما نبود، مجبور شدم به اسدآباد برای ادامه تحصیل بیایم.

سال اول را نیز که مصادف بود با زمان پیروزی انقلاب یعنی سال 1357 پشت سر گذاشتم. سال 1358 در فقر و محرومیت خانمان را به شهر آوردیم و این مسئله باعث شد باغی که در روستا داشیم از دستمان در بیاید.

همکاری خودم را با بسیج از سال 59 شروع کردم و بنا به دلایلی که بود نتوانستم تا سال 62 به جبهه بروم. در سال 62 یعنی 28 آبان 1362 با جمعی از برادران موفق به رفتن به جبهه شدیم.

به جبهه پیرانشهر رفتیم که همه اش برایم خاطره بود. بعد از برگشتن از پیرانشهر با جمعی از برادران دبیرستان طالقانی یک نمایشنامه اجرا میکردیم که در این هنگام بنا شد برادران طرح لبیک به جبهه بروند و ما چون نمایش بازی میکردیم این توفیق را نیافتیم.

وقتی که شنیدم که برادران طرح لبیک همدان در والفجر 5 شرکت کردند و این شانس مسّلم را از دست داده ام خیلی ناراحت شدم تا اینکه در 25 اسفند62 دوباره به جبهه رفتم و تا 16 اردیبهشت63 در جبهه چنگوله بودم. تا اینکه دوباره در حال حاضر تصمیم به رفتن به جبهه گرفتم.

برای دفاع از اسلام همه باید به جبهه بروند و از دست آوردهای انقلاب دفاع کنند.

مظاهر رضائیان

6 مهر 1363

منبع: پرونده اعزام به جبهه شهید و یادداشت مختصر زندگینامه به قلم شهید در فرم های مربوطه

---------------------

مظاهر رضائیان بیستم دیماه سال 1345 در روستای خاکریز شهرستان اسدآباد از توابع استان همدان در خانواده ای ساده زیست و مذهبی به دنیا آمد.

اوضاع مالی آنها خوب نبود و پدر مظاهر با کار بر روی زمین کشاورزی و باغداری و کارگری در کوره آجرپزی مخارج زندگی را تامین میکرد.

سال 1352 وارد دبستان شد و در عین حال در کنار پدر و سایر اعضای خانواده کار می کرد و حتی در کوره آجرپزی کمک حال پدر بود.

از هوش و استعداد بالایی برخوردار بود و بسیار با همت و سختکوش بود به طوری که پشتکار مظاهر زبانزد دوستان و آشنایان شده بود.

هر کاری که شروع می کرد، به بهترین شکل ممکن و در عالی ترین حالت انجام می داد و در ضمن بسیار خوشرو و خوش برخورد بود و این امر او را به یکی از نوجوانان مورد علاقه فامیل، دوستان و اهالی مسجد و محل تبدیل کرده بود.

هنرمند نیز بود و همراه با همکلاسی های خود در دبیرستان طالقانی اسدآباد تئاتر اجرا می کرد و چندین بار هم برای اجرای تئاتر به همدان دعوت شد.

در سال های انقلاب همانند دیگر نوجوانان انقلابی شهرستان اسدآباد در راهپیمایی ها و تظاهرات های انقلابی شرکت کرد و در راه پیروزی انقلاب گام برداشت.

پس از پیروزی انقلاب به نیروی بسیج پیوست و با آغاز جنگ تحمیلی بارها به صورت داوطلب روانه جبهه های نبرد حق علیه باطل شد.

تحصیلات خود را تا مقطع دیپلم ادامه داد و در دو آزمون تربیت معلم و خلبانی ارتش شرکت کرد و در هر دو آزمون قبول شد. به نیروی هوایی پیوست و به عنوان خلبان هواپیمای جنگی مشغول ادامه تحصیل و کسب آموزش شد. در کنار دوره های تخصصی، دوره کارشناسي رشته علوم و فنون نظامي را نیز تحصیل کرد و موفق به اخذ مدرک لیسانس شد.

در سال های دفاع مقدس بارها و بارها در عملیات های هوایی متعدد با عناوین مختلف حضور داشت و از آسمان کشور دفاع کرد و در ضمن همراه با دیگر خلبانان، ضربات سختی بر پیکر نیروی هوایی عراق وارد نمود.

تشکیل خانواده داد و خداوند نیز دو فرزند پسر به آنها هدیه داد که از وی به یادگار مانده است.

به قدری در امور نظامی و خلبانی پیشرفت کرد که وظیفه آموزش خلبانان پایگاه هوایی شهید نوژه همدان به وی سپرده شد و شاگردان وی در حال حاضر از بهترین خلبانان ارتش هستند.

سرانجام پس از سال ها مجاهدت در راه خدا و خدمت در نیروی هوایی ارتش جمهوری اسلامی ایران، هفتم آبان ماه سال 1382 در حین انجام ماموریت دچار حادثه شد و در زنجان بر اثر سقوط هواپیما به شهادت رسید.