چون به سوی خدا می رویم پس چه ترسی از مرگ

بسم الله الرحمن رحیم

اگر بکشید به بهشت می روید و اگر کشته شوید باز هم به بهشت می روید. (امام خمینی)

بر اساس این گفته امام عزیز آگاهانه تصمیم گرفتم در این راه قدم نهم چرا که خون سرخ شهیدان از هابیل تا حسین و از حسین تا شهداء کربلای جنوب و غرب ایران صدایم می زدند و مرا به گرفتن انتقام خون پاکشان می خواندند.

و کلاً به عقیده من زندگی مانند کلاس درسی است که دیر یا زود باید امتحان داد و اگر من داوطلب به جبهه آمدم شاید موقع امتحانم فرا رسیده بود و امید آن دارم که موفق از این امتحان بیرون آیم.

مگر نه اینکه طبق آیه 92 سوره آل عمران به نیکی نمی رسیم مگر از آن چیزی که بیشتر دوست داریم انفاق کنیم. و از جان دوست داشتنی تر چیست؟

و باز مگر نه اینکه انالله و اناالیه راجعون . به فرمان خدا آمده ایم و به سوی او رجوع خواهیم کرد. وقتی مشخص است که به سوی خدا می رویم پس چه ترسی از مرگ و مگر نه اینکه عوامل ترس از مرگ یکی تصور به پایان و نابودی بعد از مرگ است که ما مسلمانیم و طبق آیات 154 – بقره و 169 آل عمران مرگ را شروع زندگی جاوید می دانیم و عامل دیگر ترس از مرگ انس و علاقه به زندگی مادی است که الحمدالله از نظر مادی چیزی که خود را وابسته به آن بدانم ندارم.

مگر ما از امام حسین (ع) که دنیای به او علاقه داشت بالاتریم؟ خیلی که به من علاقمند باشند از تعداد انگشتان دست تجاوز نمی کنند و اگر هم بدانند که شهادت چه فیض عظیمی است مطمعنا برای از دست دادن من ناراحت نخواهند شد زیرا که شهادت حد نهایی تکامل انسان است. دلم می خواهد هیچکس برایم ناراحت نباشد ، زیرا فکر می کنم در راه هدف مقدسی گام برداشته ام و جان باخته ام. روز شهادت در نظر من شب دامادیم است زیرا من عاشقم و می خواهم با نثار خونم به عشقم برسم. عشقی که به الله داشتم و دارم . فتمنوا الموت ان کنتم صادقین ( 94 – بقره ) پس آرزوی مرگ کنید اگر راست می گوئید .

به روز مرگ چو تابوت من روان باشد

گمان مبر که مرا درد این جهان باشد

جنازه ام چو بدیدی مگو وداع وداع مرا وصال ملاقات آن جهان باشد

در این مدت که در جبهه بوده ام به این حقیقت رسیده ام که شهادت تصادفی نیست، بلکه سعادتی است بزرگ که فقط شامل حال خالصان و خاصان خدا می شود. هر چند می دانم چند نفری در انتظار آمدن من ثانیه شماری می کنند ولی چه باید می کردم در زمانی که خدا مرا به نزد خود دعوت کرده بود و من می خواستم عاشقانه به این دعوت لبیک گویم.

وصیت من به مردم ایران این است که راه امام خمینی که نایب امام زمان است همان راه انبیا است و اطاعت از او واجب شرعی است و برای رسیدن به لقاء الله باید از این راه رفت و از شما می خواهم که در هر شبانه روز برای سلامتی امام و طول عمرش دعا کنید .

خانواده عزیزم نبودن من در جمع شما به طور یقین طبق آیه ( 155- بقره ) امتحان است و دلم می خواهد از این امتحان موفق بیرون آئید و صبر و شکیبایی را از حضرت زهرا بیاموزید . ضمناً اگر جسد مرا نیاوردند ناراحت نباشید زیرا خانواده هایی مثل شما زیادند .

دوش وقت سحر از غصه نجاتم دادند

و اندر آن ظلمت شب آب حیاتم دادند

چه مبارک سحری بود و چه فرخنده شبی

آن شب قدر که این تازه براتم دادند .

به امید دیدار با انبیا و شهدا، صدیقین و صالحین در کنار حوض کوثر

10شهریور سال 1360

اهواز – غرب سوسنگرد

-----------------

شهید حسن مصلح خو یکم ديماه سال 1340 در همدان و در خانواده مذهبی و انقلابی به دنیا آمد. سال 1347 وارد دبستان شد و تحصیلات خود را آغاز کرد و تا پایان دوره متوسطه در رشته علوم انساني درس خواند و موفق به اخذ مدرک دیپلم شد.

در سال های انقلاب با اینکه نوجوانی بیش نبود اما همراه با دیگر جوانان و نوجوانان و دوستان انقلابی خود در فعالیت های مبارزاتی شرکت کرد و در راه پیروزی انقلاب گام برداشت.

پس از انقلاب و در ایام دفاع مقدس، بنا بر تکلیف شرعی و قانونی به عنوان سرباز ارتش جمهوری اسلامی ایران در جبهه های نبرد حق علیه باطل حاضر شد و در برابر تجاوز رژیم بعث عراق ایستادگی کرد.

سرانجام پس از ماه ها مجاهدت در راه خدا در سی ام مهر ماه سال 1360 در منطقه عملیاتی سوسنگرد بر اثر اصابت ترکش به شهادت رسید و به یاران و همرزمان شهیدش پیوست.