از مکتب اباعبدالله تا مکتب روح الله
صادق عنبری در اولين روز از بهار سال 1340 در شهرستان ملاير و در خانواده ای مذهبی و کم بضاعت به لحاظ اقتصادی به دنیا آمد. وضعيت اقتصادي خانواده در شرايط بدی قرار داشت و پدرش آقا جهانشیر به سختي هزینه های زندگی آنها را تأمين مي کرد.
با توجه به جو مذهبی و اصیل حاکم بر خانواده، صادق از کودکي با قرآن و ائمه اطهار (ع) انس پيدا کرد و از اين رهگذر سر چشمه هاي معرفت در وجودش جوشيد و با مکتب اباعبدالله (ع) آشنا شد.
دوران تحصيلات ابتدایی را در ملاير گذراند و در دوران تحصیل در مقطع راهنمایی با افکار و اندیشه های امام خمینی معمار کبیر انقلاب آشنا شد و با توجه به زمینه فکری و اوضاع اجتماعی، بدون اینکه حتی عکسی از امام خمینی دیده باشد, شیفته افکار و عقاید شجاعانه و رهبر گونه او شد و آماده هر نوع جانفشانی در راه تحقق آرمانهای او گردید.
با تمام وجود وارد میدان مبارزه با بی عدالتی و ظلم حکومت شاه شد و در طول سال های سخت و طاقت فرسای مبارزات, صادق علاوه بر حضور در میدان مبارزه, با همکاری دوستانش هدایت اعتراضات و تظاهرات دانش آموزی بر علیه حکومت شاه را به عهده داشتند.
چاپ و پخش اعلامیه ها و پیام های امام خمینی (ره) به مردم ایران که توسط انقلابیون از فرانسه به داخل کشور منتقل می شد, از کارهای دیگری بود که صادق عنبری در دوران سخت مبارزات انجام می داد.
بعد از حاکميت جمهوري اسلامي در ایران، به فرمان امام خميني (ره) لبيک گفت و به عضويت بسيج مستضعفين درآمد. بعد از آن بیشتر اوقاتش را در مسجد و پايگاه های مقاومت بسیج سپری می کرد.
سال 1360 ازدواج کرد و تشکيل خانواده داد تا به دستور خدا و سنت پيامبر گرامي اسلام عمل کرده باشد. با گسترش تهاجم ناجوانمردانه ارتش بعث عراق به مرزهای ایران و لزوم حضور بیشتر جوانان در جبهه های نبرد، لحظه ای درنگ نکرد و از طریق عضویت در سپاه پاسداران انقلاب اسلامی شهرستان ملایر راهی جبهه های نبرد حق علیه باطل شد.
در ابتدای ورود به جبهه به عنوان یک رزمنده عادی به دفاع از کشور پرداخت. وقتی کارایی و تبحرش مورد توجه فرماندهان قرار گرفت، فرمانده دسته شد و پس از آن در سمت های مختلف و در عملیات های گسترده جبهه اسلام بر علیه کفر شرکت کرد و همراه با دیگر همرزمانش رشادت ها بر جای گذاشت.
در جریان یکی از این عملیات ها به مقام والای جانبازی نائل شد و دو انگشت دستش قطع شد.
صادق عنبری آرمان بلند و متعالي داشت, همانگونه که در دوران مبارزه با طاغوت سختی ها نتوانستند خللی در اراده آهنین او ایجاد کنند, مجروحیت های دوران دفاع مقدس هم کمترین تاثیری در روحیه جهادی او نداشتند.
با توجه به تدابیر ویژه ای که در جریان عملیات ها از خود نشان داد بنا به تصمیم فرماندهان، به سمت فرماندهی گروهان یکم از گردان 155 لشکر32 انصارالحسین(ع) انتخاب شد.
صادق عنبری پس از سال ها مجاهدت در راه حق در جبهه «کرخه نور» و در عملیات «فتح المبین» مجوز حضور در عرش الهی را دریافت کرد و در سوم فروردين ماه سال 1361 به شهادت رسید.
در قسمتی از وصیتنامه شهید آمده است: در آن زمانی که گلوله های سرخ و آتشین کفار و دشمنان دین خدا جسم مرا پاره پاره کرده و روحم را از این زندان آزاد می کنند و مرا به آرزوی دیرینه ام می رسانند.
همان آروزی که بعد از ما همه در جبهه ماندن و چشم به راه دشمن ماندن و آروزی دیدار سرور شهیدان حسین(ع) را داشتم و به لقاء الله پیوستن آن زمانی است که از شما برادران و خواهران، پدر و مادر و همسر گرامیم از شما یک تقاضا دارم که به جای گریه کردن برای من به هدف من توجه کنید و بدانید که هدف من چیست و در آن مسیر حرکت کنید که همان راه سرور شهیدان امام حسین(ع) و 72 تن یاران با وفایش و راه هزاران شهید گلگون کفن ایران می باشد.
