زندگینامه شهید مرادقلی كوروند معاون طرح و عملیات لشكر 43 امام علی (ع)

مرادقلی كوروند، دهم فروردین ماه سال 1342 در روستای خرمرود تویسركان به دنیا آمد و دومین فرزند خانواده بود. پدرش از طریق كشاورزی نیاز خانواده را برطرف می کرد و از سطح مالی متوسطی برخوردار بودند.

دوره ابتدایی خود را در سال های 1347 تا 1351 در تنها مدرسه روستا گذراند و برای تحصیلات راهنمایی به شهرستان اسدآباد رفت و ادامه تحصیل داد. پس از اتمام دوره راهنمایی در روستای كهنوش، در سال 1354 در دبیرستان پسرانه ملایر ثبت نام کرد و تا سوم دبیرستان به تحصیل ادامه داد.

به گفته پدرش: مرادقلی یك لقمه نان حرام از گلویش پایین نمی رفت. یك روز یكی از برادرهایش در كوچه مبلغی پول خرد پیدا كرده بود، مرادقلی گفت : برو بگذار سرجایش وگرنه آتش می گیری، آن پول حرام است.

با شروع انقلاب در تظاهرات و راهپیمایی ها شركت می كرد و حضوری فعال داشت.

به گفته همسرش: در تمام مراسم های مذهبی و انقلابی و نمازها اعم از جمعه و جماعت حضوری بسیار فعال داشت، زیرا به گفته امام خمینی نماز جمعه را حج مساكین می دانست و هیچ گاه نمازش ترك نمی شد.

به گفته پدرش، همیشه توصیه می كرد پیرو خط امام و روحانیت باشید و هر جا روحانی دیدید پیشانی او را ببوسید.

با تقوی زندگی كنید، به فكر مرگ و عاقبت خود نیز باشید.

با پیروزی انقلاب و تشكیل سپاه پاسداران انقلاب اسلامی در شهر اسدآباد وارد سپاه شد. از ابتدای ورودش به سپاه یك دست لباس كهنه بسیجی به تن داشت و اصلاً لباس سپاهی نپوشید. هر وقت از او می پرسیدند كه شما چه كاره هستید؟ می گفت : من نوكر بسیجی ها هستم.

در سال 1360 با خانم مرضیه صادقی ازدواج کرد که حاصل زندگی مشترک 5 ساله آنها یك دختر به نام سمیه و یك پسر به نام سجاد است.

به گفته خانم مرضیه صادقی، همسر شهید، مرادقلی بسیار رئوف و مهربان بود و نسبت به مسایل دنیوی و مادیات هیچ گونه آرزویی نداشت و بزرگترین آرزویش رسیدن به لقاءالله بود. بر خواندن نماز اول وقت تاكید بسیار داشت و همچنین كمك به فقرا و ضعیفان را توصیه می نمود.

بیشتر قرآن، نهج البلاغه و كتاب های شهید مطهری را مطالعه می كرد و نسبت به آنها فكر می كرد.

از طریق سپاه برای لبیك به ندای امام خمینی، همچنین دفاع از ارزش های اسلامی و برای حفظ حریم كشور به جبهه های حق علیه باطل اعزام شد و در چندین عملیات شركت كرد و سه بار هم مجروح شد.

به گفته برادرش، اولین بار به فرماندهی سردار شهید علیرضا خزایی به عملیات قراویز رفت و در آنجا مجروح شد. بعد به سمت سرپرستی سپاه پاسداران اسدآباد منصوب شد كه بعد از آن به منطقه غرب كشور رفت. مسئولیت او در جبهه معاونت طرح و عملیات لشكر 43 امام علی (ع) بود.

سرانجام در تاریخ 17 اردیبهشت ماه سال 1364 در عملیات والفجر 9 در منطقه عملیاتی سلیمانیه بر اثر اصابت تركش خمپاره به ناحیه سر به شهادت رسید.

در بخشی از وصیتنامه اش آمده است: ای امت شهید پرور و جانباز، مظلومیت شهدای این جنگ تحمیلی ناخواسته را به گوش ناشنوایان جهان و آن مستكبران و غاصبان و بی خردان برسانید و بگویید كه تا ما هستیم مبارزه هست.

شما ای مومنین و مسلمین بكوشید كه این انقلاب و نهضت اسلامی را به اهداف نهایی كه همانا نجات اسلام و مستضعفین جهان است برسد.