سردار شهید تقی بهمنی فرمانده عملیات سپاه پاسداران انقلاب اسلامی همدان

سال 1335 به دنیا آمد. تحصیلات ابتدایی تا دبیرستان را در همدان شهری که در آن متولد شده بود گذراند. دوران ابتدایی را به صورت روزانه درس خواند و پس از آن مجبور بود روزها کار کند و شبها درس بخواند. با این کار هم هزینه های تحصیل خودش را تامین می کرد و هم برای خانواده اش کمک بزرگی بود.

مادرش می گوید یاد ندارم کسی به او گفته باشد نماز بخوان یا مسجد برو, او با علاقه و از سنین کودکی مسجد می رفت و سالها قبل از اینکه به سن تکلیف برسد نماز می خواند.

کمک به دیگران را وظیفه ی خود می دانست, از کوچکی عادت داشت به مردم کمک کند؛ مادرش می گوید: نشد برای آوردن انگور به باغ برود و همه میوه هایی را که چیده بود به منزل بیاورد, در راه بیشتر آنها را به فقرا می داد.

از نوجوانی به مبارزه بر علیه طاغوت پرداخت، او در این راه دشوار و سخت از هیچ کاری رویگردان نبود و یکی از پیشگامان مبارزات مردمی در همدان بود.

وقتی انقلاب شكوهمند اسلامی به پیروزی رسید, او از پا ننشست و فعالیت هایش را بیشتر کرد, می دانست دشمنان به راحتی دست از توطئه بر علیه مردم ایران بر نخواهند داشت.

در درگیری‌های پاوه و جنگ داخلی که ضد انقلاب در کردستان به راه انداخته بود شرکت کرد. او داوطلبانه به سپاه پاسداران پیوست و به مناطق درگیری با ضد انقلاب در پاوه و سنندج و مهاباد رفت.

پیش قدمی را در خطرات و سختی ها، همیشه برای خود لازم می‌شمرد. پس از مدتی كه مسئولیت گروهی از رزمندگان را در این مناطق به‌عهده داشت به همدان بازگشت و جنگ در جبهه فرهنگی را آغاز کرد. او این بار با استعفاء از سپاه پاسداران انقلاب اسلامی مبارزه با تهاجم فرهنگی بیگانه و همچنین فقرزدایی از زندگی محرومان و ستمدیدگان را انتخاب کرده بود.

باتهاجم همه جانبه ی ارتش بعث عراق که به نمایندگی از دنیای ظلم و ستم آمده بود تا به خیال باطل خود انقلاب اسلامی مردم ایران را به نابودی بکشاند دوباره به عضویت سپاه درآمد و به جبهه ی قصر شیرین رفت و با قبول مسئولیت گروهی از رزمندگان به مقابله با تهاجم دشمن پرداخت.

با گذشت زمان و بروز خلاقیت های بی شمار با صلاحدید فرماندهان فرماندهی عملیات سپاه همدان به او محول شد اما این سمت نتوانست او را از جبهه ها جدا کند.

او با همین سمت در خط مقدم جبهه مشغول نبرد با متجاوزان بود. اعتقاد داشت تمام حركات و رفتار باید در راه نجات دین و شرف باشد.

تقی بهمنی نوری بود در ظلمت و باید روزی به ملكوت اعلا می‌پیوست، در آخرین روزهای زندگی زمینی چندین بار همرزمان شهیدش را در خواب دیده بود، گویا زمزمه ی وصالش در میان عرشیان برپا بود. سرانجام در دهم اردیبهشت 1360 بر اثر اصابت تركش خمپاره در جبهه ی غرب به شهادت رسید.

یادش گرامی و راهش پر رهرو باد