پوستر|بیستم بهمن ماه سالروز عملیات غرور آفرین والفجر 8 گرامی باد

به گزارش نوید شاهد همدان، به نقل از دانشنامه «فرهنگ ایثار و شهادت»، عملیات «والفجر ۸» بيستم بهمن ۱۳۶۴ در منطقه‌ جنوبی عراق، به منظور تصرف شبه جزیره‌ فاو و کسب یک برتری سیاسی، به‌‌طور مشترک توسط سپاه پاسداران انقلاب اسلامی و ارتش جمهوری اسلامی ایران و با رمز «یا فاطمه الزهرا (س)» اجرا شد و در تاریخ بيست‌‌ونهم فروردین ۱۳۶۵ با تصرف شبه جزیره‌ فاو، پایان پذیرفت.

پیروزی‌های جمهوری اسلامی با فتح خرمشهر به اوج خود رسید؛ غرب به‌منظور فراهم آوردن شرایط مناسب در تحمیل صلح و سازش به جمهوری اسلامی، تلاش اصلی خود را معطوف بر حفظ صدام کرد. بدین ترتیب از یک‌سو پافشاری و تصمیم قطعی غرب مبنی بر حفظ صدام و از سوی دیگر، عزم راسخ جمهوری اسلامی جهت حصول به اهداف حقه خود در جنگ و تسلیم نشدن در برابر فشارهای همه‌جانبه استکبار، به نوعی، حالت نه جنگ، نه صلح را میان طرفین حاکم کرد.

در واقع حفظ صدام و بازداشتن ایران از پافشاری روی آرمان‌های خود، به‌ نوعي برقراری موازنه قوا بود. از این رو افزایش و تقویت توانایی‌های تکنولوژی عراق به ویژه نیروی هوایی، در دستور کار استکبار قرار گرفت و به‌دنبال آن دشمن سعی‌کرد فضا را به‌‌طور مطلق در اختیار بگیرد تا شاید به این وسیله به لحاظ ضعف‌های متعددی که داشت، صحنه جنگ را از میدان رزم زمینی، به آسمان، دریا و شهرها بکشاند.

گذشته از استراتژی غرب و حمایت‌های همه جانبه علمی و نظامی از رژیم عراق، رژیم بعثی نیز تمامی توان خود را در جهت پشتیبانی و پاسخ‌گویی به نیازهای جنگ قرار داد.

اجتناب از جنگ در زمین مسطح پس از عملیات‌های «والفجر مقدماتی» و «والفجر ۱۰» و در پی آن ابتکار عملیات در هورالهویزه طی دو عملیات بزرگ «خیبر» و «بدر» به‌خصوص «خیبر»، موجب انفعال رژیم عراق و ایجاد نگرانی در میان حامیان منطقه‌ای و بین‌المللی او شد و متقابلاً جمهوری اسلامی ایران که ابتکار عمل و برتری سیاسی و نظامی را همچنان در دست داشت، زمینه عملیات بعدی را با استفاده از تجربه عملیات در هور فراهم کرد.

در این میان، عاملی که موجب شد طراحان نظامی در انتخاب منطقه بعدی برای عملیات دقت بیشتری به عمل آورند، عبور از رودخانه عریضی همچون اروند و تسخیر منطقه مهم شبه جزیره فاو بود؛ چراكه که پس از فتح خرمشهر، لازم بود حرکت جدیدی در صحنه جنگ انجام شود که با آنچه از اول جنگ تا آن زمان به وقوع پیوسته بود، متفاوت باشد و فرماندهان نظامی عراق نیز از پیش‌‌بینی آن ناتوان باشند.

عملیات «والفجر ۸» در ششمین سال جنگ تحمیلی و در روز بيستم بهمن ماه سال ۱۳۶۴ در مرز جنوبی استان خوزستان و در جنوب جزیره آبادان، در منطقه فاو، در آن سوی رودخانه اروندرود، محدود به منطقه رأس البیشه و خورعبدالله صورت گرفت. این عملیات در منطقه بسیار حساسی انجام شد، زیرا از یک طرف در مرز اروندرود قرار داشت که رژیم بعثی عراق به بهانه تسلط بر آن، جنگ با ایران را آغاز کرده بود و از طرفی در تنها مسیر ارتباطی کشور عراق با دریای خلیج فارس قرار داشت و ارتباط بندر ام‌القصر را از طریق خورعبدالله با خلیج فارس برقرار می‌کرد.

از سوی دیگر تنها اسکله‌های نفتی عراق به نام‌های البکر و الامیه در محدوده این منطقه قرار دارند. زمین منطقه عملیات نیز یکی از زمین‌های پیچیده جنگی و عملیاتی، در آن زمان بود؛ به‌طوری‌که شامل انواع عوارض زمین از جمله رودخانه، نهر، نخلستان، باتلاق، چولان، جاده، روستا، شهر، ساحل، نمک‌زار، دشت، اسکله و بندر می‌شد. برای طراحی عملیات در این منطقه، علاوه بر آن که باید توانایی‌های دشمن را در نظر گرفت، باید جنگ با عوارض طبیعی زمین را نیز مورد توجه قرار داد؛ عوارضی مانند رودخانه، نهر، نخلستان و باتلاق. همچنین طراح عملیات باید جنگ با عوارض مصنوعی ایجاد شده در زمین را هم مد نظر قرار می‌داد؛ عوارضی مانند انواع موانع، سیم خاردار، میله‌های خورشیدی شکل و میدان‌های مین.

از طرفی تاکتیک سپاه در طرح ریزی عملیات، پرهیز از تک جبهه‌ای و تلاش برای دور زدن دشمن و یا نفوذ عمیق و ایجاد رخنه گسترده در خطوط دشمن بود؛ لذا طرح ریزی عملیات با توجه به محدودیت‌های نحوه تدارک نیروها و نیز چگونگی انجام پشتیبانی از نیروهای عمل کننده، به دلیل محاصره بودن زمین منطقه عملیات از سوی رودخانه اروندرود از يك طرف و نیز دریای خلیج فارس از طرف دیگر، یکی از پیچیده‌ترین طرح‌ریزی‌های نظامی و تاکتیکی محسوب می‌شد.

اگر برتری هوایی ارتش بعثی و نیز قدرت تحرک و توان جابه‌جایی یگان‌های دشمن نیز بر مشکلات فوق افزوده شود، برنامه‌ریزی و طراحی چنین عملیاتی از اطلاعات بسیار دقیق و به‌هنگام و نیز از طرح مانور درخور و مناسبی حکایت می‌کند.